Modlitwa

A wiara w ludzi, w dobro w nich tkwiące, skąd one są w sercu Księdza?

To ładnie, że mi tak mówisz, że twierdzisz, że jest we mnie miłość do ludzi i wiara w nich. Masz chyba rację, ale nie mogę ci powiedzieć skąd się to wzięło. To chyba kolejny dar od Pana Boga. Nie wszystko możemy wytłumaczyć. Czasem powinniśmy się uśmiechnąć i przyjąć, że dostaliśmy prezent od Pana. Ja zawsze taki byłem, niewiele się pod tym względem na starość zmieniłem. Musimy zresztą pamiętać, że człowiek jest stworzony na obraz i podobieństwo Boga, więc kochając Stwórcę musimy kochać też człowieka. Jest w nas dobro, bo Pan nam je dał w sercu. Nie wiem jak można przekreślić człowieka, to trochę tak jakby przekreślało się Boga, który go stworzył.

Jest Ksiądz szczęśliwy?

Każdy z nas wprawdzie inaczej rozumie szczęście, ale tak, ja jestem szczęśliwy. Mogę to powiedzieć z pełnym przekonaniem. Jestem szczęśliwy kapłaństwem, pracą, przyjaciółmi, miejscami, które pozwala mi oglądać Bóg...

Skolimowem, w którym Ksiądz mieszka również?

Tak, to moja pustelnia. Wychodzę na dwór i widzę piękno, w którym jest Bóg. Otaczają mnie tu wspaniali ludzie. Patrzę na zdjęcia tych, którzy mieszkali tu wcześniej i otacza mnie ich wielki talent jaki otrzymali od Boga.

To miejsce jest również modlitwą. Patrzę na drzewa i mówię: „O Boże, ale tu pięknie!”, spoglądam na zdjęcia wiszące na korytarzach i wzdycham do Boga: „Ależ oni byli wspaniali” albo „Boże, że też pozwoliłeś mi mieć w nich przyjaciół”. Powiedz, czy to nie jest modlitwa?

***

Ksiądz Kazimierz odprowadza mnie do wyjścia, mówi, że tak trzeba. Po drodze pokazuje mi zdjęcie, na którym przytula go Jan Paweł II. Uśmiecha się i z dumą mówi, że na jego Mszy prymicyjnej Kardynał Karol Wojtyła mówił kazanie. W pewnym momencie bierze mnie pod rękę i mówi: „Chodźmy przywitać Jezusa”. Idziemy do maleńkiej kaplicy. Akurat trwa Msza Święta, a my trafiamy na podniesienie. Myślę sobie, że to wspaniałe podsumowanie naszej rozmowy.