Z historii propagandy antykościelnej Walczący bezbożnicy

Antysoborowa propaganda
Propaganda komunistyczna przedstawiała prymasa i polskich biskupów uczestniczących w Soborze Watykańskim II (1962–1965) jako najbardziej wstecznych i zacofanych w porównaniu z postępowymi i otwartymi na świat biskupami innych krajów, zwłaszcza Europy Zachodniej.

Fałszywka Kliszki
Antysoborowa propaganda szła w dwóch kierunkach: ośmieszenia przed wiernymi zaangażowania polskich hierarchów w obrady soboru oraz zdyskredytowania ich (zwłaszcza kard. Wyszyńskiego) przed ojcami soborowymi. Do tego celu wykorzystywano prasę, inspirowane przez aparat partyjny i redagowane na zamówienie Służby Bezpieczeństwa artykuły, broszury i publikacje. Rzekomo zatroskani o dobro Kościoła katolicy, w rolę których wcielali się usłużni publicyści lub współpracujący z SB kapłani, kreowali wypaczony obraz soboru.

W listopadzie 1963 r. wśród uczestników soboru rozkolportowano broszurę „Do Ojców Soboru. Memoriał o niektórych aspektach kultu maryjnego w Polsce”. Dokument (opracowany przez SB przy udziale współpracujących z nią kapłanów) wskazywał na rzekome „wynaturzenia w propagowaniu i realizacji” kultu maryjnego przez kard. Wyszyńskiego. Miał nie tylko skompromitować prymasa przed ojcami soborowymi, ale też wpłynąć na kształt soborowej dyskusji na temat roli Niepokalanej w dziele zbawienia. Fałszywkę rozrzucono przed Bazyliką św. Piotra w Rzymie, a także w Berlinie, Paryżu, Monachium i Londynie. Pomysłodawcą przedsięwzięcia był członek Biura Politycznego KC PZPR Zenon Kliszko.

Wnuk wie lepiej
W 1964 r. wydawnictwo „Czytelnik” opublikowało książkę pt. „Vaticanum II. Episkopat Polski na Soborze Watykańskim II”, a rok później niejako drugą część soborowych rozważań pt. „W fazie decyzji i rozstrzygnięć. III Sesja Vaticanum II”. Obie publikacje, autorstwa Jana Wnuka, ukazały się w nakładzie ponad 20 tys. egzemplarzy, a ich kolportażem zajął się Front Jedności Narodowej (bezpłatnie przesyłano egzemplarze na adresy kapłanów). Publikacja była kolejnym paszkwilem na prymasa kard. Wyszyńskiego i episkopat. Jej autor dyskredytował zaangażowanie i rolę polskich hierarchów w obradach soboru.

W kręgach kościelnych opracowano odpowiedź na zarzuty Jana Wnuka w formie recenzji jego książki. Autor broszury (brak informacji o jego personaliach) – przeznaczonej do użytku wewnętrznego biskupów – bardzo trafnie i dobitnie zdemaskował punkt po punkcie mistyfikacje pisarza, intencje i cele przyświecające jego publikacji. Wykazał, że pozornie występował on z pozycji katolika zatroskanego o dobro Kościoła (szczególnie polskiego), a w rzeczywistości nie miał nic wspólnego z katolicyzmem, zaś jego celem była obrona komunizmu i interesów partii.