To scena z Ewangelii według św. Jana. Maria Magdalena, która początkowo nie rozpoznała Zbawiciela, osuwa się na kolana, słysząc, jak wymawia jej imię.Zrozumiała, że Jezus zmartwychwstał. Zapłakana, składa ręce do modlitwy. Chrystus dobrotliwie gładzi ją po głowie, ale mówi: „Noli me tangere” – „Nie zatrzymuj Mnie, jeszcze bowiem nie wstąpiłem do Ojca” (J 20,17). To zdanie po łacinie jest wyhaftowane złotem na skraju szaty zmartwychwstałego Pana.

Z Ewangelii wiemy, że św. Maria Magdalena początkowo wzięła Jezusa za ogrodnika. Dlatego na obrazie trzyma On w ręku szpadel. Natomiast obok świętej leży flakonik z wonnościami, jej atrybut. Powszechnie wówczas kojarzono bowiem Marię Magdalenę z nawróconą grzesznicą, która kiedyś, w domu faryzeusza Szymona, w akcie skruchy namaściła stopy Jezusa i wycierała je swymi rozpuszczonymi włosami. Jezus odpuścił jej wówczas grzechy, ku zgorszeniu faryzeusza. Obraz przedstawia w tle inne wydarzenia, które nastąpiły pomiędzy zmartwychwstaniem a wniebowstąpieniem Pana. Najlepiej widoczna jest scena z lewej strony, gdzie widzimy niewiasty, które w pustym grobie spotykają anioła tłumaczącego im, że Jezus zmartwychwstał i wyszedł z grobu.

Nad głową Marii Magdaleny na dalekim planie Jezus ukazuje się trzem niewiastom, a jeszcze dalej (nad ramieniem Chrystusa) widać uczniów podążających do Emaus. Czwarta scena jest prawie niewidoczna na małej reprodukcji. W tle kompozycji artysta namalował miasto. Najwyższy budynek tego miasta ozdabia duża loggia, w której – przy znacznym powiększeniu – widać Chrystusa i uczniów biesiadujących w Emaus.