Nie brakowało takich, którzy mieli ambicje artystyczne i znajdowali czas, by zajmować się twórczością literacką czy – zgodnie z przypisywaną Leninowi maksymą „kino najważniejszą ze sztuk” – pisać filmowe scenariusze. Szczególną inwencją pod tym względem wykazali się politycy decydujący o losach Europy i świata przed II wojną światową. Zarówno ci działający w krajach demokratycznych, jak i w tych, gdzie królowały systemy autorytarne. Z różnym powodzeniem. Wydaje się, że tym drugim było łatwiej realizować swoje filmowe pomysły.

Scenariusz „trochę przyciężki”

Winston Churchill realizował się, i to z powodzeniem, w wielu dziedzinach sztuki. Zajmował się publicystyką, pisał biografie i książki historyczne. Honoraria stanowiły znaczącą część jego dochodów, bo prócz arystokratycznych tytułów odziedziczył niewiele pieniędzy. Churchill malował, wysoko wyceniane dzisiaj na aukcjach, obrazy, był też entuzjastą kina. W swojej wiejskiej rezydencji w Chartwell przekształcił jadalnię w salę kinową, by móc oglądać filmy w domowym zaciszu. Jego ulubioną produkcją była „Lady Hamilton” z Laurencem Olivierem w roli Nelsona i Vivien Leigh w roli tytułowej.