Nie jest to klasyczny wywiad rzeka, bo książkę przeplatają wspomnienia ludzi, fragmenty recenzji teatralnych czy przeróżne didaskalia. Pewne jednak jest, że Remigiuszowi Grzeli udało się namalować kapitalny portret 88-letniej dziś aktorki. Z taką sympatią, delikatnością i humorem, że chciałoby się czytać w nieskończoność.

Barbara Krafftówna sypie anegdotami jak z rękawa, przywołuje z nieprawdopodobnymi szczegółami nie tylko sceny sztuk i filmów, w których grała, ale także te z życia prywatnego.

A ono nie było pasmem radosnych historii. Aktorka opowiada o strachu, głodzie i dramacie wojny, zniszczonej Warszawie, powojennych zawieruchach politycznych. Szczególnie przejmujący jest fragment, gdy opowiada o śmierci. Najpierw swoich rodziców, a potem dwóch mężów i syna.

Książka jest też kopalnią wiedzy o świecie aktorskim, ukochanym mistrzu artystki – Iwonie Gallu, w którego studiu nauczyła się rzemiosła, warsztatu, dbałości o szczegóły. O tytanicznej pracy, nie tylko w teatrze, ale także po nocach w kabaretach. Pani Barbara z wielką sympatią opowiada o całej plejadzie gwiazd, z którymi pracowała, m.in. o Wiesławie Gołasie, Wiesławie Michnikowskim, Marianie Kociniaku, Kalinie Jędrusik

Książka pełna jest też pięknych fotografii. Czytając i oglądając, czytelnik, mimo pysznej rozrywki, ma jednak smutne wrażenie, że to kawałek rzeczywistości, która odchodzi w niebyt, którą dzieli taka różnica klas od dzisiejszych „standardów”, że człowiek czuje się wręcz zawstydzony.