Lucjan „Sęp” Wiśniewski, jeden z ostatnich żyjących likwidatorów Armii Krajowej. Brał udział w ponad 60 akcjach i wyrokach na zdrajcach ojczyzny oraz okupantach. O pierwszym wykonanym wyroku mówi: „Żadnej euforii, żadnej przyjemności i żadnych rozterek. Rozkaz, spełnienie obowiązku. Nerwy i napięcie. Żadnego lubowania się w tym nie było. Chciałem mieć to jak najszybciej za sobą”. Podczas lektury już sam nie wiem, co przewraca kartki tej książki: niezwykła historia czy targające mną emocje?

W opowieści „Sępa” tkwi scenariusz na film. Jest tu historia młodzieńca, który patrzy, jak niemieccy okupanci rozstrzeliwują ludność cywilną. Są gniew i bezsilność. I rozterki moralne: czy można strzelać do człowieka? Do oddziału lepiej, ale do pojedynczego człowieka, który ma mimikę, wyraz oczu, własną barwę głosu? „Ptaki drapieżne” są wreszcie kolejnym ujęciem dziejów okupowanej Polski i niezmiernie ciekawym portretem psychologicznym: od młodzieńca z rozterkami moralnymi do tego, który mówi 70 lat później: „Nigdy nie miałem wyrzutów sumienia”.