Ćwierkana rewolucja

Mubarak, Kaddafi, Ben-Ali nie docenili zagrożenia i niebieskie ptaki ich powaliły. Niebieski ptak to logo internetowego serwisu Twitter, który stał się symbolem arabskich rewolucji.

Tunezyjscy rewolucjoniści korzystający z Facebooka. Styczeń 2011 r. east news/Nicolas Fauque

Państwo kontrolowało wszystko – mówiła Esraa Abel Fattah, egipska blogerka, która 10 czerwca we Wrocławiu odebrała Nagrodę Wolności. Esraa wraz z tysiącami innych internautów, jeszcze przed wyjściem na kairski plac Tahrir, zbudowała w cyberprzestrzeni alternatywną agencję informacyjną. – Internetowe wpisy na blogach były naszymi gazetami, a serwis YouTube telewizją. Tylko tam mogliśmy liczyć na obiektywne informacje – podkreślała blogerka. Zdjęcia oraz filmiki, które ludzie nagrywali swoimi telefonami i umieszczali na YouTube, stały się dowodami przeciwko zbrodniom reżimu. Internetowe podziemie informacyjne rozwijało się dzięki Facebookowi, w którym każdy może stworzyć swój profil, publikować wszelkiego rodzaju treści i tworzyć sieć znajomości.

Facebook posłużył za słup ogłoszeniowy – informacja o planowanych protestach była umieszczana na specjalnie tworzonych podstronach. Wędrując po wirtualnej pajęczynie, trafiała do dziesiątków tysięcy odbiorców. Medialną konstrukcję uzupełnił Twitter. Serwis polegający na „twittowaniu” (z jęz. ang. tweet – ćwierkać), czyli publikowaniu krótkich komunikatów, których długość nie przekracza 140 znaków. Dzięki prostym komendom, swój komentarz można skierować do wybranej grupy osób, lub używając znaku „#” (zwanego w Polsce krzyżykiem, płotkiem lub drabinką) i łatwo rozpoznawalnego hasła, można grupować wiadomości wszystkich zainteresowanych użytkowników. Na przykład wszystkie wpisy użytkowników, którzy na końcu dodali komendę #kair, można odnaleźć na jednej stronie. Może brzmi to skomplikowanie, ale w rzeczywistości jest proste. I tak Egipcjanie informowali się nawzajem, używając haseł: #egypt, #tahrir oraz #protest.