Ta, z której alfabetu korzystasz choćby właśnie w tym momencie.

Korzeniami naszej kultury (nie tylko literackiej) jest kultura starożytnej Grecji i Rzymu -
nasza dzisiejsza cywilizacja (zachodnia) jest w linii prostej kolejną fazą rozwojową tych kultur - tak pod względem osiągnięć techniki i sztuki, jak i osiągnięć umysłowych. Samo nawet słowo "kultura" czy "cywilizacja" pochodzi z łaciny. Nasz ustrój państwowy opiera się na rozwiązaniach wymyślonych i wypróbowanych przez starożytnych Greków i Rzymian. Używamy dziś alfabetu łacińskiego, literatura łacińska była wzorcem dla dzieł powstających w językach narodowych (np. Kochanowski pisząc fraszki czerpał z Marcjalisa, Długosz spisując swoje kroniki miał za wzór Liwiusza), łacina pozostając przez setki lat językiem uczonych i nauki, była kuźnią nowych terminów, których do dziś używamy w codziennej mowie i w nauce - komputer, kursor, telewizja, klawiatura, automobil (a z tego jako kalka językowa: samochód), lokomotywa, tablica, pauza, szkoła, uniwersytet, agitacja, ambicja, senat, prezydent, grawitacja, kolapsar etc. to przecież terminy zaczerpnięte z łaciny. Znajomość łaciny aż do wieku XVIII była jedynym sposobem na zdobycie wiedzy - była językiem wykładowym wszystkich szkół europejskich, dzięki czemu proces nauczania miał wymiar międzynarodowy, znając łacinę bez trudu można było podjąć studia na jakimkolwiek uniwersytecie europejskim. "Łacińskość" (Latinitas) spajała wielonarodową Europę, budowała poczucie "europejskości", była elementem wspólnym dla każdego wykształconego mieszkańca Europy - niezależnie od jego światopoglądu. Każdy władający łaciną (a więc znający również dzieła starożytne i późniejsze w tym języku spisane) stawał się obywatelem tego samego świata, tej samej kultury umysłowej ("res publica litterarum"), czuł przynależność do niej. Skoro wyrośliśmy na tym fundamencie, skoro często nawet bezwiednie i bezrefleksyjnie korzystamy z dotychczasowego dorobku cywilizacyjnego, poruszamy się w nim i jesteśmy w nim tak czy siak zanurzeni, to chcąc czy nie chcąc należymy do cywilizacji łacińskiej.

system prawny jest oparty na prawie rzymskim, pisanym oczywiście po łacinie,

Guzik byś wiedział o swej "słowiańskości", gdyby nie to, że Długosz, Kadłubek, Gall Anonim, Martin Kromer i Miechowita po łacinie nie opisali Ci pradziejów i w ogóle dziejów Twego kraju. Nie znałbyś legendy o smoku wawelskim, ani o Wandzie, co Niemca nie chciała, gdyby te historie nie zostały spisane po łacinie właśnie przez powyższych. A taki np. "przysłówek" - kalka z łacińskiego "adverbium". A telewizor to po jakiemu nazywasz? Lokomotywę, tablicę, szkołę, uniwersytet... Jeśli chcesz mówić po słowiańsku bez wpływów łacińskich, to naucz się SCSu (choć i tam są widoczne wpływy łacińskiej składni).

Łacina medyczna to zbiór nazw specjalistycznych. Ich znajomość nie przekłada się na możliwość czytania jakiejkolwiek literatury w języku łacińskim. Przyrównam taką sytuację: anglik nauczył się polskich nazw wszystkich części w samochodzie i potrafi poprawnie opisać w języku polskim budowę silnika spalinowego. Czy można powiedzieć, że dzięki swojej wiedzy zna język polski? Czy będzie potrafił przeczytać w języku polskim gazetę lub wiersz, że nie wspomnę o Panu Tadeuszu czy Potopie? Podobnie - czy Niemiec, który nauczy się wszystkich polskich nazwisk z książki telefonicznej, opanuje nazwy stopni pokrewieństwa i będzie je potrafił odmienić, poprawnie skonstruować zdanie typu: "Żona Nowaka to Nowakowa, córka Nowaków to Nowakówna" (porównywalne z łacińską diagnozą: "fractura tibiae cruris sinistri" - "złamanie piszczeli lewej nogi"), będzie w stanie dogadać się z Polakiem, zamówić kawę i przeczytać książkę? Czy można powiedzieć, że zna język polski? Łacina prawnicza, medyczna czy biologiczna to jedynie "język specjalistyczny". Kiedyś, gdy łaciny uczono powszechnie w szkołach, na studiach prawniczych, medycznych czy botanicznych uczono się jedynie fachowego słownictwa. Dziś, gdy łaciny w szkołach nie ma na odpowiednim poziomie, lektoraty łaciny na tych kierunkach studiów (jeśli w ogóle jeszcze gdzieś są, bo ustawicznie znikają) zakładają nie tylko opanowanie słownictwa fachowego, ale także bardzo okrojone podstawy gramatyki łacińskiej... Znajomość słownictwa fachowego nie sprawia, że biolog będzie w stanie czytać prace Linneusza, a lekarz łacińskie komentarze do dzieł Galena czy Hipokratesa.
Ja znam łacinę klasyczną, mogę czytać literaturę. Ale nie jestem specjalistą od wszystkich jej rodzajów. Prawnik może zarzucić jakąś mądrą łacińską paremią, której nie zrozumiem, bo nie znam znaczenia fachowych wyrazów (np. "Stipulatio est verboum conceptio, ad quam quis congrue interrogatus respondet" - "stypulacja jest sformułowaniem słownym, na które w wyniku uzgodnienia odpowiada ktoś zapytany" - czy przeciętny Polak bez przygotowania prawniczego zrozumie to zdanie w języku polskim?). Podobnie znając język polski, władając nim na co dzień, nie muszę wiedzieć, czym jest "termin zawity", "zapaliczka cuchnąca", "guzowatość potyliczna" czy "termoplastyczność polimerów", nie mam nawet pojęcia o istnieniu tego typu wyrazów. A łacina prawnicza, medyczna czy botaniczna to nagromadzenie takich właśnie terminów, których znajomość nie przekłada się na umiejętność czytania tekstów łacińskich. Dziś znajomość łaciny wśród specjalistów różnych dziedzin zanika, dlatego filolodzy klasyczni (jako "spece od łaciny"), by móc tłumaczyć teksty na użytek tych specjalistów (historyków, prawników, historyków medycyny, botaników etc) muszą stawać się po trochu specjalistą od wszystkich dziedzin, w których kiedykolwiek pisano coś po łacinie... Wszak to filolog klasyczny (a nie lekarz!) prowadzi lektorat z łaciny na medycynie, to filolog klasyczny (a nie ksiądz!) prowadzi lektorat z łaciny dla studentów teologii, to filolog klasyczny (a nie prawnik!) prowadzi lektorat dla studentów prawa... Często jeden filolog, by móc się utrzymać, musi "ogarniać" te wszystkie dziedziny i prowadzić lektoraty dla tych wszystkich specjalności... Szkoda, że jego wiedza i umiejętności są w Polsce niedoceniane i że ten właśnie "spec od łaciny" nie jest w Polsce kojarzony z łaciną, kojarzy się z nią natomiast całe grupy zawodowe, które dziś (poza chlubnymi wyjątkami) łaciny nie znają ani trochę (lekarzy, farmaceutów, teologów, prawników, księży, teologów, historyków).