W ciągu 11 miesięcy wystawiono to oratorium blisko 100 razy, zawsze z nadkompletem widzów. Obejrzało je wówczas 50 tysięcy osób, a Jerzy Waldorff nazwał spektakl „pierwszym polskim musicalem dużego formatu”. „Kolęda-Nocka” z librettem Ernesta Brylla i muzyką Wojciecha Trzcińskiego zrobiła furorę na początku lat 80. ub. wieku. Zdjęto ją z afisza wraz z wprowadzeniem stanu wojennego. Teraz, w 30. rocznicę wybuchu „wojny polsko-jaruzelskiej”, musical mogliśmy zobaczyć raz jeszcze, ale w nowej wersji. „Kolęda-Nocka 30 lat później” w reżyserii Jarosława Minkowicza została uzupełniona o niewykorzystane wcześniej fragmenty i nowe wiersze Ernesta Brylla. Autorzy dopisali nowe kwestie, wprowadzili wątki nowych bohaterów. I odnieśli sukces. Oratorium transmitowane 13 grudnia przez TVP 2 obejrzało 1 mln 200 tys. widzów. Ci, którzy zasiedli przed telewizorami, z pewnością się nie zawiedli.

Kolejka po szarość

Oryginalna „Kolęda-Nocka” była obrazem tamtego czasu – PRL-owskiej szarości, świata zmęczonych ludzi jadących do pracy, czekających latami na wymarzone mieszkanie w obskurnym bloku. „Za czym kolejka ta stoi?/ Po szarość, po szarość, po szarość” – odpowiadali bohaterowie „Psalmu stojących w kolejce”, najsłynniejszego songu z musicalu Brylla. A jednak w tekście zawarta była nadzieja, że: „Kiedyś te kamienie drgną/ I polecą jak lawina/ Przez noc/ Przez noc/ Przez noc”. Nadzieję tę dawała rodząca się właśnie „Solidarność”. Dziś, kiedy lawina już dawno przeszła, autorzy pytają o to, co zrobiliśmy z naszą wolnością. Zderzają przeszłość z teraźniejszością. Dzieje się to przede wszystkim przez wprowadzenie dwóch nowych postaci. Świadek (Henryk Talar) i Pierwszy (Borys Szyc) wędrują po scenie niczym w „Boskiej Komedii” Dantego. Reprezentują dwa pokolenia: Świadek dobrze pamięta stan wojenny, Pierwszy wychował się już w wolnej Polsce i niespecjalnie interesuje go oglądanie się w przeszłość. Ale pod wpływem Świadka staje się bardziej świadomy swoich korzeni.