Ten najpoczytniejszy pisarz francuski, którego książki przetłumaczono na 40 języków, a sztuki teatralne są wystawiane w 50 krajach świata, śmieje się, że we Francji i na Zachodzie przeważają pesymiści, uznawani za bardziej inteligentnych. – Dzisiejszych intelektualistów cechuje prawdziwa schizofrenia – mówi. – Żyją na pozór optymistycznie – kochają się, płodzą dzieci, ale myślą pesymistycznie – w nic nie wierzą. Narzekają na różne braki życia. On cieszy się tym, co ma – każdą darowaną chwilą. Tak jak jego ulubiony Saint–Exupéry, jest zakochany w ludzkości, która według niego wciąż „się staje”. I wierzy w wartości. – Pisząc, chcę odkryć, co jest naszym światłem – mówi. – Nie ma ludzi przegranych, każdy ma szanse być zbawionym.

Według niego, tworzenie literatury jest zbliżone do uzdrawiania. Lektura nieraz daje pocieszenie. Jest przekonany, że aby być szczęśliwym, wystarczy inaczej spojrzeć na swój problem. – Mam obsesję na punkcie krzywego nosa – zwierza się. – Wszyscy uważają, że byłem bokserem. Nie zmieniłem nosa, ale go zaakceptowałem.

Schmitt jest niezwykle popularny w naszym kraju. Podczas dwóch dni, kiedy przyjechał promować nową powieść „Kobieta w lustrze” (recenzja na s. 60), oblegały go tłumy wielbicieli, jak hollywoodzką gwiazdę. – Mam wrażenie, że sława zdarzyła się nie mnie, ale komuś innemu – przyznaje. – Nie jestem jej więźniem. Żyję, jakbym nie odniósł sukcesu. Idę do restauracji, biorę przystawkę, danie główne i normalnie jem. Sława pisarza nie jest sławą gwiazdy filmowej. To sukces nie ciała, lecz ducha. Czytelnicy dodają mi skrzydeł.