Świadczą o tym monstrancja i symbolizująca męczeństwo palma w jej rękach. Wskazówki, dzięki którym możemy rozpoznać tę osobę jako św. Barbarę, znajdujemy w tle obrazu. Barbara żyła na przełomie II i III wieku, prawdopodobnie w Nikomedii w Bitynii (dziś część Turcji, wówczas prowincja Cesarstwa Rzymskiego).

Była córką miejscowego notabla o imieniu Dioskur, gorliwego wyznawcy oficjalnie uznawanych w cesarstwie religii pogańskich. Przyjęła potajemnie chrześcijaństwo. Kiedy ojciec się o tym dowiedział, zapałał straszliwym gniewem.

Za wszelką scenę starał się, by córka wyrzekła się Chrystusa. Wszystkie jego wysiłki okazały się jednak bezskuteczne. W swym zacietrzewieniu Dioskur posunął się do ostateczności. Doniósł na Barbarę rzymskim władzom, a nawet próbował sam zgładzić swą córkę. Z prawej strony widzimy dramatyczną scenę: rozwścieczony Dioskur próbuje własnoręcznie sztyletem zamordować Barbarę. Świętej udaje się jednak ocalić życie dzięki cudowi.

Mimo że nie było burzy, Dioskura dosięgnął piorun z nieba. Na obrazie widzimy czerwoną błyskawicę, która uderza w zwyrodniałego ojca. Barbarę pojmali jednak zawiadomieni wcześniej przez Dioskura żołnierze. Możemy ich zobaczyć z lewej strony obrazu na dole. Świętą uwięziono w potężnej wieży, widocznej z prawej strony obrazu. Ta wieża stała się później najważniejszym atrybutem św. Barbary. Według legendy, Barbara otwierała w niej trzy okna na znak wiary w Trójcę Świętą. Mimo tortur pobożna dziewica nie wyrzekła się Chrystusa. W końcu zgładzono ją, ścinając jej głowę mieczem.