W ciągu 60 lat istnienia Zespół Pieśni i Tańca „Śląsk” dał ponad 7 tys. koncertów dla 25 mln widzów. Występował w 44 krajach na pięciu kontynentach. W sumie to 260-osobowy kombinat artystyczny w śląskim Koszęcinie: 120 artystów chóru i baletu oraz 140 pracowników dbających o zaplecze. Repertuar pokazuje, że potrafią wykonać wszystko. „Karolinkę”, „Szła dzieweczka”, „Helokanie”, tańce podhalańskie, ale też „Requiem” Mozarta. Realizują także spektakle – w minionym roku „Wesele na Górnym Śląsku” Ligonia, „Flirt” ułożony z piosenek francuskich. Po transformacji chciano ich zlikwidować, razem z „Mazowszem” – jako relikty minionego ustroju. Dziś świat ceni te zespoły, również za to, że są tak polskie. Na Letnią Szkołę Artystyczną „Śląska” przyjeżdżają uczyć się tańca i śpiewu nawet z Denver w Kolorado. W recenzjach piszą o ich perfekcjonizmie. Mało kto zwraca uwagę na to, jaka to ciężka harówka.

10 kg na plecach

– Wydaje się, że łatwo tak stać i śpiewać przez półtorej godziny – mówi Beata Pyta – biały głos, wybrany do śpiewania „Karolinki” przez samego założyciela Stanisława Hadynę. Odtąd wszyscy się uśmiechają, że śląska Karolinka pochodzi z Tomaszowa Lubelskiego. – Człowiek stoi naprężony, spięty, w ciężkim kostiumie, obciążającym stawy i kręgosłup. Niektóre, jak żywiecki, ważą po 10 kg, a na ich włożenie podczas koncertu panie mają trzy minuty. Potem muszą w nich wbiec na scenę. Zwykle podczas jednego koncertu każdy artysta zmienia strój od ośmiu do dziesięciu razy. Dwie garderobiane, na 20 chórzystek, wyjmują je z szaf i przygotowują, ale solistki zakładają je same.