Jest twórcą wyjątkowego teatru bez słów, w którym główne na­rzędzia komunikacji z widzem to ruch, światło i dźwięk. Jego spektakle za pomocą środków pozawerbalnych opowiadają o mi­łości i samotności, o nieskończo­ność i świętości, o tajemnicy życia i przemijania.

Plakaty – jeden z nurtów jego artystycznej aktywności, są do pewnego stopnia odbiciem tych scenicznych poszukiwań. W płockim Spichlerzu zobaczy­my 44 prace Leszka Mądzika przygotowane do własnych widowisk, jak i innych reżyserów. Jak napi­sał w komentarzu do tej wystawy, prof. Zbigniew Taranienko, „two­rzone przez artystę kompozycje są świadomym montażem bliskich mu współczesnych środków wyra­zu z malarstwem romańskim, go­tyckim, czy renesansowym”.

Z Mądzikowych plakatów pa­trzą na nas delikatne twarze – za­gadki, których źródeł możemy do­szukać się w maskach teatralnych albo renesansowych portretach czy malarstwie prerafaelitów.

Wśród prac zapowiadających konkretne spektakle zwraca uwa­gę plakat do premiery „Makbeta” w Teatrze Juliusza Osterwy w Lu­blinie. Tu w lapidarny sposób ar­tysta wyraża ideę sztuki Szekspira o rządzy władzy i zbrodni – drew­niana podłoga, a na niej krwawe zacieki – sople, przypominające ogniste języki.

Niespodzianką może być natomiast kolorowy pla­kat do widowiska „Blask” – pierw­szego spektaklu Leszka Mądzika dla dzieci.