Weronika Pomierna: Czerwiec 2006 r. Lekarze walczą o Twoje życie po tragicznym wypadku samochodowym. I nagle ktoś przynosi Ci książkę z wierszami Karola Wojtyły. Tak to wyglądało?

Robert Janson: Leżałem wtedy w szpitalu we Wrocławiu i grupa lekarzy przywracała mnie do życia. Pewnego dnia przyjechała na oddział przyjaciółka naszej rodziny. To było w dniu moich urodzin. Dostałem od niej książkę z dedykacją – tomik poezji Karola Wojtyły, wiersze wydane po polsku i po angielsku. Moja żona położyła ją na półce. Gdy odzyskałem przytomność, byliśmy zbyt pochłonięci innymi sprawami, żeby zagłębiać się w lekturę. Książka została spakowana do torby, gdy opuszczałem szpital. Zupełnie o niej potem zapomnieliśmy.

Kiedy się odnalazła?

W 2013 roku robiliśmy remont w domu. Moja żona Beatka, przekładając rzeczy na półce, trafiła na ten tomik. Dziwny zbieg okoliczności. Około pół roku temu dostałem tomik poezji Karola Wojtyły od znajomego dziennikarza. Zacząłem poznawać te refleksyjne wiersze. Bardzo mnie dotknęły. Nie wiedziałem jednak, że ten konkretny tomik był w moim domu już od czasu wypadku. Gdy żona pokazała mi znalezioną książkę, odebrałem to jako swego rodzaju znak. To wpłynęło na moje podejście do tych tekstów. Poczułem, że chciałbym zająć się nimi od strony muzycznej.

Wiersze Karola Wojtyły były z nami przez cały ten trudny czas od wypadku. To było bardzo wymowne. Ta poezja była mi dana. Musiałem napisać muzykę do tych wierszy. Wcześniej tylko o tym marzyłem. W ten sposób papież, zupełnie niechcący, został autorem tekstów do moich piosenek.