Blask bijący od trzech Osób Boskich oświetla mu twarz. Karol Boromeusz był arcybiskupem Mediolanu. W 1575 roku, kiedy w tym mieście wybuchła zaraza dżumy, zasłynął z pełnej poświęcenia opieki nad chorymi. Nie tylko fundował przytułki, ale również osobiście pielęgnował zadżumionych. Przeznaczył wszystkie swoje dochody na pomoc dla nich. Nakazał też stałą modlitwę oraz pokutę dla wyproszenia kresu epidemii. Gdy dżuma ustąpiła, zorganizował wielką procesję wynagradzającą. Szedł na jej czele boso. W roku 1602 został beatyfikowany, a w 1610 kanonizowany.


Obraz powstał krótko po kanonizacji, w latach 1611–1612. Umieszczono go w zbudowanym przez słynnego architekta Francesca Borrominiego rzymskim kościele San Carlo alle 
Quattro Fontane (św. Karola przy Czterech Fontannach). Kościół należał do trynitarzy – zgromadzenia zakonnego pochodzącego z Hiszpanii. Miał początkowo być pod wezwaniem Świętej Trójcy, ale trynitarze postanowili potem uczcić św. Karola, postać otoczoną wówczas wielkim kultem. Zależało im zresztą, by krzewić ten kult w Rzymie, bo Mediolan, którego arcybiskupem był Karol Boromeusz, znajdował się wówczas pod panowaniem hiszpańskim, a trynitarze byli zakonem pochodzącym z Hiszpanii, mocno związanym z tym krajem.


Na dole obrazu widzimy ruiny pochodzące ze starożytnej klasycznej świątyni, kapitel kolumny i fragment fryzu. To symbol upadku starego porządku. Święty Karol Boromeusz zasłynął bowiem również jako wielki reformator Kościoła, bardzo aktywny we wdrażaniu reform Soboru Trydenckiego.