Skrupulatnie zmienia pieluszki. Widzimy Ją jako bardzo młodą dziewczynę. Zajmując się noworodkiem, klęczy, oddając Mu jednocześnie cześć. Głowa Jezusa otoczona jest złotą aureolą.


Matce Bożej pomagają anioły. Jeden z nich trzyma przewijane Dzieciątko, drugi oświetla wnętrze stajenki latarnią. Latarnia jest tu jednocześnie atrybutem Zbawiciela, który jest światłością świata. Symboliczne znaczenie ma także wpatrywanie się obu aniołów w górę, gdzie dostrzegamy trzy inne anioły, oznaczające Trójcę Świętą. To znak, że wszystko, co robi Maryja, jest i będzie otoczone bezpośrednią opieką Boga.


Matka owija Jezusa nie w zwykłą, współczesną pieluszkę, lecz w stosowane do XVIII w. tzw. powijaki – pasy płótna szczelnie krępujące ciało dziecka. Powijaki przypominały nieco płótna, którymi owijano ciała osób zmarłych, składanych do grobu. Nasuwało to często artystom pomysł zasygnalizowania w ten sposób zbawczej ofiary Chrystusa już w momencie Jego narodzin. Taka niewątpliwie była też intencja Arthura Hughesa. Matka Boża i dwa anioły są tu jakby zapowiedzią trzech Marii owijających w płótno ciało zdjętego z krzyża Jezusa. Dlatego twarze Maryi i aniołów nie są radosne, możemy raczej mówić o melancholii, a nawet smutku.


Anioły stoją bardzo blisko Najświętszej Panny, latarnia niemal dotyka Jej pleców, a skrzydło anioła z prawej strony jeszcze zawęża kompozycję. Ledwie widzimy mały kawałek żłóbka, jakieś zwierzątko pod nim i odrobinę słomy na ziemi. To celowy zabieg artysty. Nie miejsce tu na sielankowy, świąteczny nastrój. Nasza uwaga ma się skupić na tym, co najważniejsze: przyjściu na świat Zbawiciela i zapowiedzi Jego misji.