Dwaj uczniowie Jezusa kilka dni po Jego śmierci wybrali się do Emaus, wioski oddalonej około 11 kilometrów od Jerozolimy. Czytamy o tym w Ewangelii według św. Łukasza: Po drodze „(…) rozmawiali oni ze sobą o tym wszystkim co się wydarzyło. Gdy tak rozmawiali i rozprawiali ze sobą, sam Jezus przybliżył się i szedł z nimi. Lecz oczy ich były niejako na uwięzi, tak że go nie poznali” (24,14-16). Uczniowie zaprosili nieznajomego na wieczerzę w gospodzie.

Léon-Augustine Lhermitte był malarzem znanym z realistycznych obrazów przedstawiających życie ludzi na wsi. W podobnej konwencji namalował tę biblijną scenę. Nie znajdziemy tu więc ani aureoli, ani aniołów, ani złocistego blasku. Tylko szata Zbawiciela wskazuje, że jest to niezwykły gość. Natomiast wnętrze gospody i stroje pozostałych osób są osadzone w XIX-wiecznych realiach.

Obraz ma interesującą kompozycję: lewą część zajmuje sam Jezus, którego gest i spojrzenie przypominają niedawne ustanowienie sakramentu Eucharystii. Taką interpretację podsuwa nam także stojący na stole dzban z winem. Z prawej strony tłoczy się natomiast kilka osób, bo do dwóch uczniów podeszła właśnie oberżystka i chłopiec niosący posiłek.

Apostołowie są kompletnie zaskoczeni, natomiast oberżystka, zajęta podawaniem potraw, niczego dziwnego nie zauważyła. Najbardziej interesująca jest twarz chłopca. Nie patrzy on na Jezusa, ale jest bardzo poważny i skupiony. Może stara się tylko uważnie słuchać oberżystki, a może jakiś głos w sercu podpowiada mu właśnie, by nieświadomie naśladował tajemniczego Gościa? W każdym razie uduchowione twarze Zbawiciela i małego pomocnika oberżystki zamykają kompozycję zaskakującą klamrą.