Ukazała mu się Matka Boża z góry Karmel. Maryja podarowała świętemu szkaplerz, mówiąc: „Przyjmij, najmilszy synu, szkaplerz twego zakonu jako znak mego braterstwa, przywilej dla ciebie i wszystkich karmelitów. Kto w nim umrze, nie zazna ognia piekielnego”.

Objawienie miało miejsce w celi klasztornej, ale artysta przeniósł tę scenę w skalisty plener, zapewne po to, by nadać kompozycji większego rozmachu i romantycznego charakteru. Maryja przybywa z nieba, siedząc na chmurze. Podaje Szymonowi szkaplerz, czyli wierzchnią, górną część habitu okrywającą ramiona. Święty odbiera dar, pokornie klęcząc.

Matka Boża objawia się, trzymając na ręku małego Jezusa. Dzieciątko poważnie patrzy na św. Szymona i rączką wykonuje gest błogosławieństwa. Matce i Synowi towarzyszą anioły.

Z prawej strony na ziemi widzimy jeszcze jedną postać, o której nie wspominają kroniki opowiadające o tym objawieniu. To święty Józef. Mignard umieścił opiekuna Jezusa i Maryi na pierwszym planie, bo swój obraz malował na zamówienie Bractwa św. Józefa przy kościele karmelitów w Awinionie, w południowej Francji. Św. Józef trzyma w ręce swój atrybut: gałązkę z kwiatami lilii, symbolizującymi jego czystość.

12 sierpnia 1530 roku papież Klemens VII bullą „Ex Clementi” zatwierdził karmelitańskie Bractwo Szkaplerzne. W 1726 r. wspomnienie Matki Bożej z góry Karmel, obchodzone 16 lipca, rozciągnięto na cały Kościół. Wtedy szkaplerz karmelitański stał się jedną z form pobożności w całym Kościele.