Wiele pielgrzymujących tam osób zadaje sobie z pewnością pytanie, skąd grób apostoła znalazł się w północno-zachodniej Hiszpanii, skoro z Dziejów Apostolskich (12,1-2) wiadomo, że Jakub zginął śmiercią męczeńską w Jerozolimie. Herod Agryppa I, wnuk Heroda Wielkiego, kazał go tam ściąć mieczem.

W Hiszpanii istnieje jednak stara tradycja, że po zesłaniu Ducha Świętego Jakub dotarł na Półwysep Iberyjski i głosił tam bardzo skutecznie Dobrą Nowinę. Dlatego apostoł pragnął, by po śmierci jego szczątki zostały tam pochowane. Chcieli tego oczywiście również jego hiszpańscy uczniowie. Są dwie wersje opowieści mówiącej o przewiezieniu ciała apostoła. Według pierwszej stało się to dopiero w VII wieku, kiedy Jerozolimę opanowali Arabowie. Według drugiej nastąpiło to już w I wieku, tuż po egzekucji.

Obraz Martina Bernata przedstawia tę drugą wersję. Dwaj uczniowie Jakuba, Anastazy i Teodor, wnoszą ciało apostoła do łodzi. Za chwilę odpłyną do Hiszpanii. Na brzegu widzimy Heroda Agryppę I (trzeci z lewej spośród stojących) wraz z orszakiem. Monarcha wskazuje palcem odciętą głowę świętego, jakby z dumą przypominając, że to on był sprawcą śmierci apostoła. Stojący za władcą starzec wskazuje z kolei kata (pierwszy z prawej), który chowa właśnie szablę do pochwy. Wszystko to dzieje się w porcie Jaffa (obecnie dzielnica Tel Awiwu).

Anastazy i Teodor z ciałem Jakuba dopłynęli do brzegów hiszpańskiej Galicii, a następnie wozem zaprzężonym w woły zawieźli szczątki apostoła do miejscowości Iría, która później otrzymała nazwę Santiago de Compostela.