Dla przeciętnego Polaka poezja religijna to wiersze piszących księży: Twardowskiego, Pasierba, Sochonia czy Szymika. Znacznie mniej osób ma świadomość, że wątki religijne pojawiają się w twórczości największych przedstawicieli rodzimej liryki: Herberta, Miłosza, Różewicza. A już zupełnie niewielu kojarzy termin „poezja religijna” z twórczością roczników 70. Tymczasem krytycy literaccy dawno zauważyli, że wśród przedstawicieli tego pokolenia poetów istnieje nurt wzmożonego zainteresowania duchowością, i to przede wszystkim duchowością chrześcijańską.

Patos zrehabilitowany

Minęło już 11 lat, odkąd Karol Maliszewski opublikował na łamach „Tygodnika Powszechnego” ważny szkic „Poszukiwacze zaginionej arki”. Autor zauważał w nim odwrót od tendencji obecnej w pokoleniu „bruLionu”, którego przedstawiciele, urodzeni głównie w latach 60. ubiegłego wieku, uciekali od sacrum w świat ironii i relatywizmu. Dla wstępujących wówczas na poetycką scenę roczników ’70 temat wiary miał na nowo okazać się inspirujący. „Wydaje mi się, że w młodej poezji obserwuje się silne nasycenie tekstów problematyką religijną, jakby problem wiary i niewiary stał się ważny dla podmiotu i rzutował na sposób kreowania świata przedstawionego” – pisał Maliszewski. Wśród tych, którzy powrócili do porzuconych tematów, krytyk wymieniał m.in. Radosława Wiśniewskiego i Marcina Cieleckiego, tak wypowiadając się o ich twórczości: „Dla nich ważniejsze od podkreślania dysonansów i ironicznych gierek jest wypowiedzenie rozterek duchowych i próba ustanowienia własnego głosu w świecie pozornych wartości.