Wznaczącej scenie filmu „Franciszek”, rozgrywającej się na chwilę przed ogłoszeniem rezultatu konklawe, widzimy przybyłego na plac św. Piotra pielgrzyma trzymającego transparent z cytatem zaczerpniętym z biografii św. Franciszka z Asyżu. „Franciszku, idź i napraw mój Dom, który, jak widzisz, cały ulega zniszczeniu” – możemy przeczytać. Szkoda, że twórcy filmu poddali się ciśnieniu medialnych przekazów i spekulacji, nie pozostawiając widzowi miejsca na własną refleksję.

Argentynka Elisabetta Piqué, włoska korespondentka ukazujacego się w Buenos Aires dziennika „La Nación”, była jedyną dziennikarką, która przewidziała wybór kardynała Bergoglia na papieża. Scenariusz filmu w reżyserii Bedy Docampo Feijóo powstał na podstawie jej książki „Franciszek. Życie i rewolucja”, która ukazała się w Argentynie w 2013 roku.

Filmu Docampo nie należy traktować jako dokumentu czy fabuły oddającej wiernie fakty związane z życiem papieża. Książka była tylko inspiracją. Wydarzenia, o których pisze Piqué, zostały przetworzone dla potrzeb dramaturgicznych, a bohaterami są zarówno osoby realnie istniejące, jak i mające swoje rzeczywiste pierwowzory. Do tych ostatnich należy m.in. Ana, dziennikarka ciesząca się przyjaźnią kard. Bergoglia. To jej oczami śledzimy biografię przyszłego papieża od lat młodości aż do czasu wyboru. Ana i Bergoglio są równorzędnymi bohaterami filmu. Sprawdzony w kinie chwyt dziennikarskiego śledztwa daje reżyserowi duże możliwości prowadzenia fabuły i przedstawienia wiodącej postaci z różnych punktów widzenia.