Szymon Babuchowski: Właśnie ukazały się „Kolędy Antoniny Krzysztoń”. To nie jest pierwsza Pani płyta z kolędami. Czy pod względem twórczym Boże Narodzenie jest dla Pani szczególnie intensywnym czasem?


Antonina Krzysztoń: Na pewno jest czasem bardzo ważnym – rozważamy przecież przyjście Pana Boga na świat. Tak naprawdę nie planowałam nagrania drugiej płyty kolędowej. Po prostu po ukazaniu się pierwszej, na której znalazły się głównie kolędy tradycyjne i cztery napisane przeze mnie, okazało się nagle, że w prawie każde święta przychodziła do mnie kolejna kolęda. Czasami nawet dwie. W ten sposób uzbierała się ich cała gromadka. 


Łączą się w jakąś całość?


Tak, ta płyta jest opowieścią, bo tam są nie tylko kolędy, ale też – tak to nazwałam – „ballady przykolędowe”. To utwory związane z Bożym Narodzeniem, które jednak kolędami nie są. Płyta zaczyna się od dwóch takich ballad, piosenek adwentowych, a kończy się ucieczką do Egiptu, czyli też nie kolędą. Długo zastanawiałam się nad tytułem albumu, ale doszłam do wniosku, że skoro większość z utworów to kolędy, taki tytuł będzie ludziom bliższy.