Czytelnik oczekujący od tej książki pogłębionej refleksji na temat twórczości lidera Armii czy barwnych anegdot z sesji nagraniowych legendarnego punk-rockowego zespołu poczuje się zawiedziony. Okazuje się bowiem, że dla Budzyńskiego nic nie jest tak ważne jak jego żona, z którą będąc w jedności, zbudował głęboką relację z Bogiem. Chce mówić o tym jak najgłośniej – przyznaje, że nie może powstrzymać się przed publicznym oddawaniem chwały Chrystusowi.

Wokalista i malarz w jednej osobie z ogromnym entuzjazmem opowiada historię swojego małżeństwa. Mogłoby to brzmieć jak zwierzenia celebryty dla jakiegoś kolorowego pisemka, gdyby nie mocna obecność w tej historii Boga, który ratował ich z opresji. Kiedy mieszkali ze sobą bez ślubu, zupełnie niespodziewanie postawił na ich drodze znajomego zakonnika, który pokazał im, że można żyć inaczej. Jezus był z nimi także wtedy, kiedy stracili swoje pierwsze dziecko, a Natalia wpadła w depresję.

Wszystko naprawiał i pozwalał im zobaczyć, że cierpienie też jest potrzebne. Przecież chrześcijaństwo to nie herbatka w duszpasterstwie akademickim i grzeczne rozmowy – jak zwykł mawiać przyjaciel Budzego Grzegorz Wacław „Dziki”. To konfrontacja z realnymi problemami, to grzechy i upadki.

Tomasz i Natalia zawsze byli parą anarchistów i w pewnym stopniu pozostali nimi do dzisiaj. Z zasady nie biorą udziału w wyborach, a z kart książki można dowiedzieć się, że wychowując dzieci, dają im dużo swobody. Wystarczy przecież, żeby widziały, że matka i ojciec naprawdę się kochają, a od razu po kłótni potrafią się pojednać i dalej być jednością. Dla Budzyńskiego nie ma bowiem odrębnych jednostek: Tomasza i Natalii. Jako małżeństwo są jednym nierozerwalnym tworem Boga. Wystarczy, żeby dzieci miały tego świadomość, a wchodząc w życie, na pewno będą dobrze postępować.

W historii nawrócenia Budzyńskiego i jego żony fani twórczości artysty znajdą wiele wątków obecnych w tekstach jego piosenek. Jednym z nich jest wzięcie ślubu w miesiącu maryjnym, na przekór przesądowi „w maju ślub to szybki grób” (słowa pojawiają się w „Tańcu Szkieletów”). Wywiad przeprowadzony przez Tomasza Ponikłę uzupełniają reprodukcje pięknych obrazów Budzego.