Do ciasnego pomieszczenia, gdzie pracuje sędzia dla nieletnich Florence Blaque, kamera wracać będzie wielokrotnie. Powtarzalność tego wątku, która może wydawać się widzowi nieco nużąca, ma jasno określony cel. Z jednej strony podkreśla wysiłek stworzonego przez państwo systemu opieki społecznej, mającej na celu ochronę zagrożonej patologią młodzieży, a z drugiej jego nieskuteczność. Film Emmanuelle Bercot, scenarzystki i aktorki, która zajęła się reżyserowaniem, przedstawia działania francuskiego systemu resocjalizacji, pod którego opiekę trafił pierwszoplanowy bohater „Z podniesionym czołem”.

Ludzkie dramaty

Już pierwsze sceny filmu, rozgrywające się w ciasnym pomieszczeniu, gdzie pracuje sędzia dla nieletnich Florence Blaque, zapowiadają, że nie będzie to dydaktyczna opowiastka, ale nasycony brutalnym czasem realizmem dramat o ludziach, którzy nie potrafią lub nie chcą sobie pomóc. Nie dostrzegają, że żyją w środowisku z pogranicza patologii. Każdą formę pomocy ze strony powołanych do tego instytucji uważają za niedopuszczalną ingerencję w swoją prywatność, chyba że chodzi o zasiłek. Tak jak Séverine Ferrandot, matka Malony, głównego bohatera filmu. W pierwszej rozgrywającej się w sądzie scenie chłopak ma 6 lat. Po śmierci ojca jego ojca matka związała się z innym mężczyzną, który właśnie ją opuścił. Z tego związku niedawno urodziła dziecko.