Trudno przecenić rolę, jaką w kształtowaniu świadomości widza pełnią telenowele i seriale. Te pierwsze prawie codziennie trafiają pod strzechy. Te drugie, od czasu głośnej „Kompanii braci”, przestały być ubogimi krewnymi produkcji przeznaczonych dla kin. Ich budżety są porównywalne z bud- żetami największych kinowych produkcji, mają też wielokrotnie większą oglądalność. Nie tylko dostarczają rozrywki i mocnych wrażeń, ale także stają się źródłem wiedzy o świecie, problemach społecznych czy historii. Ich siła oddziaływania jest tak wielka, że stają się znakomitym narzędziem promocji poglądów i zachowań. Są nośnikiem, a czasem po prostu tubą propagandową określonej ideologii. Szczególnie jeżeli jest to proces długofalowy, kiedy widz przyzwyczaja się do serialowych postaci i wątków, które stają się nieraz częścią jego codzienności, jak to jest w przypadku telenowel.

Pół biedy, jeśli telenowele czy seriale zachęcają do walki z rakiem czy innymi chorobami. Jednak najczęściej ich autorzy walczą z tzw. stereotypami w różnych dziedzinach życia. Nazywają to przełamywaniem tabu. Dotyczy to zarówno religii, jak i rodziny. Podkreślają często konieczność tzw. tolerancji, co sprowadza się w tym wypadku do akceptacji każdej odmienności. To już nie tylko przemycanie, ale nachalne przekonywanie, że konserwatywne wartości są nie na miejscu we współczesnym świecie. To swoiste pranie mózgów ma uświadomić widzowi, że jeśli jego poglądy są konserwatywne, jest jakimś reliktem z przeszłości.