Święta Teresa z Ávila (1515–1582), hiszpańska mistyczka, doktor Kościoła, wielokrotnie była przedstawiana w dziełach sztuki. Zwykle artyści ukazywali mistyczne wizje świętej. Tematem tego obrazu jest jednak mało znane wydarzenie z jej życia.

W roku 1561, kiedy Teresa w rodzinnym mieście Ávila przygotowywała się do założenia pierwszego klasztoru karmelitanek według opracowanej przez siebie, odnowionej reguły, doszło do tragedii w jej najbliższej rodzinie. Zmarł Gonzalo de Ovalle, liczący zaledwie kilka lat syn jej młodszej siostry, Juany de Ahumady. Zrozpaczeni rodzice przynieśli ciało syna Teresie. Modlitwy świętej sprawiły, że Bóg przywrócił życie jej siostrzeńcowi.

To niezwykłe wydarzenie zostało opisane w pierwszym żywocie świętej Teresy, wydanym w Saragossie w roku 1606 pod tytułem „Vida, virtudes y milagros de la bienaventurada virgen Teresa de Jesús” („Życie, cnoty i cuda błogosławionej dziewicy Teresy od Jezusa”). Autorem dzieła był Diego de Yepes (1530–1613), biskup Tarazony, który osobiście znał świętą Teresę. Tak opisuje on cud wskrzeszenia małego Gonzalo: „Trzymając dziecko w ramionach, miała serce złożone w Bogu. Po chwili, nagle, ten, którego wszyscy uznali za martwego, ożył, tak jak gdyby obudził się ze snu”.

Kompozycja obrazu jest nieco teatralna. Widzimy chwilę przed wskrzeszeniem małego Gonzalo, leżącego bezwładnie w ramionach swej świętej ciotki. Jej głowę otacza złocista aureola. Pozostałe osoby obecne na obrazie towarzyszą Teresie w modlitwie, ale na ich twarzach malują się tylko rozpacz i ból. Próżno byłoby doszukiwać się w tych postaciach nadziei. Oblicze wielkiej mistyczki jest natomiast spokojne i pogodne. Widać, jak wielkie jest jej zaufanie do Bożego miłosierdzia.