Nie byłoby tego filmu, gdyby reżyser Jean-Pierre Améris nie zainteresował się postacią Helen Keller, która mając 19 miesięcy, ciężko zachorowała. Straciła wzrok i słuch, a także umiejętność mówienia. Dzięki ciężkiej pracy nad sobą, niesamowicie inteligentna i zdeterminowana dziewczynka nauczyła się czytać i pisać alfabetem Braille a, potrafiła także odczytywać mowę z ust za pomocą opuszków palców. Zdobyła wykształcenie, napisała kilka książek, angażowała się w wiele inicjatyw społecznych na rzecz głuchoniemych. Stała się przykładem dla wielu innych osób w podobnej sytuacji. To, do czego doszła, zawdzięczała w ogromnej mierze swojej nauczycielce i przyjaciółce Annie Sullivan. W 1962 r. jej losy stały się tematem filmu „Cudotwórczyni” w reżyserii Arthura Penna.

Francuski reżyser Jean-Pierre Améris zbierał właśnie dokumentację na temat Helen Keller, kiedy przez przypadek odkrył podobną historię rozgrywającą się w tym samym mniej więcej czasie. Maria Heurtin, 5 lat młodsza od Helen, urodziła się w 1885 r. w małym miasteczku Vertou w Bretanii. Jako dziecko znajdowała się w o wiele gorszej sytuacji niż słynna Amerykanka. Maria miała ośmioro rodzeństwa, z czego tylko dwie siostry nie były dotknięte upośledzeniem. Pozostałe dzieci urodziły się głuche lub głuchonieme. Rodzice kochali dzieci, ale nie mogli poświęcać im zbyt wiele uwagi ani zapewnić edukacji.