Znając twórczość autora m.in. „Plutonu”, „Urodzonego 4 lipca” czy „JFK”, nietrudno się domyśleć, po czyjej stronie lokuje się sympatia reżysera. Nie jest to zagadką dla widza, któremu historia dokonań bohatera filmu jest doskonale znana, bo jego nazwisko przez długi czas nie schodziło i nie schodzi z medialnych czołówek. Każdy twórca, podejmując dobrze znany widzom temat, staje przed trudnym zadaniem. Jak zachować naszą uwagę przez cały seans, mimo że właściwie już wszystko wiemy lub przynajmniej tak nam się wydaje.

Pewne jest, że Oliver Stone potrafi robić filmy. Także oparte na faktach, czego przykładem chociażby „JFK”, opowiadający historię śledztwa w sprawie zabójstwa prezydenta Kennedy’ego prowadzonego przez prokuratora Nowego Orleanu Jima Garrisona. Potrafi także dobrze namieszać widzom w głowach. Badania przeprowadzone po premierze „JFK” wykazały, że w USA znacznie wzrosła liczba osób przekonanych do spiskowej wersji zamachu na prezydenta. Stone, kręcąc film, rzeczywiście opierał się na faktach, ale się nimi nie przejmował. Tak umiejętnie miksował je z fikcją, że widz nie miał szansy na odróżnienie prawdy od rzeczywistości. „JFK” nie był dokumentem, tylko fabułą, która rządzi się swoimi prawami, a reżyser ma przecież „licencję” na swoją wizję historii. Jednak film o zabójstwie prezydenta miał znakomicie napisany scenariusz, świetną dramaturgię i wiele filmowych, zapierających dech scen.