Wyprany z chrześcijańskich wartości, neopogański Zachód już przed laty zachwycił się zakorzenionymi w chorale gregoriańskim i tradycji liturgicznej Kościoła hymnami. „Cisza jest moją wewnętrzną pauzą, podczas której znajduję się blisko Boga” – opowiada Arvo Pärt, czerpiący garściami z wielowiekowej tradycji chrześcijaństwa. Wystarczy wymienić tytuły jego kompozycji: „Credo”, „Te Deum”, „Missa syllabica”, „De profundis”, „Passio Domini Nostri Jesu Christi”, „Salve Regina”, „Stabat Mater”, „Magnificat”, „Litany” czy maryjny hymn „Bogoroditse Djevo”.

„Kanon Pokajanen” to powstała przed 19 laty kompozycja Estończyka. Hymn prawosławny śpiewany a cappella (na krążku wykonywanym przez Capella Amsterdam) w języku staro-cerkiewno-słowiańskim. „Kiedy dawno temu po raz pierwszy zetknąłem się z tradycją rosyjskiej Cerkwi, natknąłem się na tekst, który zrobił na mnie porażające wrażenie. Od tamtej pory często wracałem do tego hymnu i starałem się zrozumieć jego przejmujące słowa” – opowiada kompozytor.

Wydana przez Harmonia Mundi płyta „Kanon Pokajanen” to album przejmujący do szpiku kości. Pełen oddechu, a jednocześnie namiętności i tęsknoty. Szczery do bólu. Nie może być inaczej, skoro to modlitwa na śmierć i życie. Kanon skruchy, żalu, pokuty. Śpiewając go, wykonuje się niskie ukłony. Aż do ziemi.

Marcin Jakimowicz