U góry obrazu ukazuje się w złocistym świetle Trójca Święta. Syn Boży (z lewej) wygląda niemal identycznie jak Ojciec. Obaj przedstawieni są jako władcy świata z berłem i jabłkiem królewskim. Pomiędzy nimi unosi się gołębica – Duch Święty.

Poniżej z lewej strony znajdują się pośrednicy między Bogiem a ludźmi – Maryja w niebieskim płaszczu i stojący za Nią Jan Chrzciciel, a jeszcze niżej szereg postaci z Nowego i Starego Testamentu. Na dole z tej strony św. Jan Ewangelista, wsparty na czarnym orle – swym atrybucie – trzyma zwój z wypisanym po łacinie imieniem autora obrazu – „Tizianus”.

Z prawej strony najbliżej Trójcy znajdują się szczególni adoranci: ówczesny cesarz Karol V (okryty białą szatą) i jego rodzina – bezpośrednio za cesarzem jego małżonka Izabela Portugalska (już wówczas nieżyjąca), dalej jego syn – przyszły król Hiszpanii Filip II, a nieco poniżej dwie siostry cesarza – Maria (królowa Węgier) i Eleonora (królowa Francji).

Na dole na pierwszym planie widzimy tajemniczą kobiecą postać w zielonych szatach symbolizujących nadzieję – to Ecclesia – personifikacja Kościoła. Lewą ręką podtrzymuje ona Noego, prezentującego miniaturowy model arki, a prawą wskazuje cesarza. To czytelna wskazówka, że w trudnych czasach zagrożenia Europy przez Turków i szerzenia się reformacji Karol V będzie współczesnym Noem, dzięki któremu przetrwają prawowierni.

Jak łatwo się domyślić, obraz powstał na zamówienie Karola V. Zabrał go on ze sobą do klasztoru w Yuste, gdzie zamieszkał po swojej abdykacji w 1556 roku. Kontemplował potem ten obraz na łożu śmierci.

Leszek Śliwa