Obraz jest ilustracją prywatnego objawienia Indianina Juana Diego, który w 1531 roku na wzgórzu Tepeyac ujrzał piękną kobietę, która przedstawiła mu się jako Matka Boża z Guadalupe. Kiedy trzy dni później niósł dla Niej w płaszczu róże, w sposób cudowny na tym płaszczu powstał wizerunek Maryi. Jest to najstarsze objawienie Maryjne oficjalnie uznane przez Kościół katolicki. Bazylika Najświętszej Maryi Panny z Guadalupe w Meksyku jest największym sanktuarium katolickim na świecie – rocznie przybywa tu 12 mln pielgrzymów.

Ponieważ uważa się, że obraz Maryi z Guadalupe powstał w sposób nadnaturalny, Joaquín Villegas namalował Boga Ojca jako autora tego wizerunku. W górnej części obrazu widzimy Stwórcę kończącego właśnie swą pracę. Doradzają Mu Syn, zasiadający razem z Ojcem w chmurach, i Duch Święty, przedstawiony powyżej pod postacią gołębicy otoczonej złotym blaskiem. Pod Maryją rozpościera skrzydła czarny orzeł, atrybut św. Jana Ewangelisty, ponieważ wizerunek z Guadalupe jest zgodny z wizją przedstawioną w Apokalipsie według św. Jana.

Poniżej artysta namalował panoramę meksykańskich wzgórz i Juana Diego, ofiarującego Bogu kwiaty. Indianin trzyma owalny medalion, na którym wierszem została spisana krótka historia objawienia. Dodatkowo przy każdej namalowanej postaci znajduje się wstęga ze słowami przez nią wypowiadanymi. Powstaje w ten sposób swoiste przedstawienie teatralne. „Dialogi” są zaczerpnięte z Pisma Świętego. Oto one w polskim tłumaczeniu:

Bóg Ojciec: „Oto wyryłem cię na obu dłoniach” (Iz 49,16);

Jezus: „O jak piękna jesteś, przyjaciółko moja” (PnP 1,15);

Duch Święty: „To Pan ją stworzył” (Syr 1,9);

Matka Boża z Guadalupe: „Tron mój na słupie z obłoku” (Syr 24,4);

Orzeł św. Jana: „I dano Niewieście dwa skrzydła orła wielkiego” (Ap 12,14);

Anioł: „Żadnemu narodowi tak nie uczynił” (Ps 147,20);

Juan Diego: „Na ziemi widać już kwiaty” (PnP 2,12).