Zanim ta książka powstanie, warto zapoznać się z inną, traktującą o podobnej sytuacji. Rok 2013, Broad Peak – na szczyt wchodzą we czterech: Adam Bielecki, Artur Małek, Tomasz Kowalski i Maciej Berbeka. Schodzą jednak tylko dwaj pierwsi.

Bartek Dobroch i Przemysław Wilczyński nie tyle przeprowadzają w „Broad Peak. Niebo i piekło” śledztwo dziennikarskie, ile raczej opisują współczesny model wspinania się. A właściwie upadek jego etosu. Nowe pokolenie „zimowych wojowników” jest pokoleniem swoich czasów. Wspinają się tak, jak żyją: zachłannie, agresywnie i lekkomyślnie. „Jest ryzyko, jest zabawa, albo piargi, albo sława” – jak głosi tatrzański wierszyk. Te słowa dobrze oddają mentalność młodych himalaistów. Już nie mierzenie się z górami, ale z rekordami. Wspinanie się celebryckie, z ciągłym informowaniem w internecie o aktualnych postępach. Blog, fanpage, esemesy, a przede wszystkim „słitfocia z rąsi”. Jakby chciano przekonać wszystkich, że robi się kolejną rzecz, która jest niemożliwa. Przecież tak przechodzi się do historii. Nazwisko staje się nieśmiertelne, a himalaista ma poczucie bycia bogiem. Bo tam, na dole, jest się tylko zwykłym, szarym sobą. Wtedy wydaje się, że żyje się tylko po to, aby się wspinać. I znów ten wyścig. Żeby być taki jak Kukuczka. A potem, żeby być lepszy niż Kukuczka. A potem…

  Bartek Dobroch, Przemysław Wilczyński Broad Peak. Niebo i piekło Wydawnictwo Poznańskie Poznań 2018 ss. 432

Marcin Cielecki