Alicja Joanna Orłowska, matka Leszka, opisała dzieje zwyczajnej rodziny, której historia nie szczędziła żadnych doświadczeń ani cierpień, przygotowując młodą dziewczynę do najważniejszej życiowej roli – macierzyństwa. Odnosi się wrażenie, że to curriculum vitae starannie obmyślił wielki Reżyser, hartując Alicję do coraz trudniejszych zadań.

Pierworodny syn Alicji i Janusza Orłowskich, Leszek, urodził się głęboko niepełnosprawny. To upragnione dziecko z winy brutalnych położnych przyszło na świat z czterokończynowym porażeniem, stając się wyzwaniem i zadaniem uszlachetniającym rodziców. Jednak z wózka uśmiecha się do nas śliczne dziecko o inteligentnych oczach i delikatnych rysach, potem chłopiec, w końcu mężczyzna, bystro i mądrze patrzący na świat. Z zainteresowaniem śledzimy, jak rodzice pokonują kolejne wyzwania, a matka dokonuje rzeczy niemożliwych. Bliska załamania, szuka pociechy w konfesjonale. Potem przychodzą na świat kolejne dzieci: śliczna Dorotka i wspaniały Zbyszek. Gdy podrastają, w miarę dziecięcych sił pomagają bratu i rodzicom. Poznajemy też całą galerię dobrych ludzi, rodziny Doroty i Zbyszka.

Leszek nie ograniczał swoich rodziców, którzy pracowali, piastując odpowiedzialne stanowiska, lecz wzmacniał ich i rozwijał. Autorka pisze, że „piękne oczy jej leżącego syna” były nagrodą za wszystko. Rósł, nie mówiąc, kontaktował się ruchem gałek ocznych, krzykiem o różnym natężeniu i barwach. Najważniejsze były dla niego rozmowy z ojcem; razem oglądali mecze i jeździli na pielgrzymki do Częstochowy.

Leszek zmarł, mając 52 lata (miał żyć rok? 16 lat?). „Był człowiekiem do końca dni swoich, czujnym i wrażliwym na to, co go otacza. Naszym dzieckiem, na które czekaliśmy”. Teraz dalej żyje, dzięki ocalającemu słowu matki, i krzepi rodziców, których dzieci też nie potrafią zrobić ani jednego kroku.

Krystyna Heska-Kwaśniewicz