Założyciel zakonu dominikanów jest uważany za prekursora modlitwy różańcowej. Na obrazie francuskiego artysty widzimy, jak z wdzięcznością przyjmuje ofiarowany mu dar. Mały Jezus, trzymany na kolanach przez Matkę, również ma w ręce różaniec. Guillaume Perrier chciał w ten sposób podkreślić znaczenie Różańca jako modlitwy zalecanej przez samego Boga.

Dominik ubrany jest w habit utworzonego przez siebie zakonu. Towarzyszy mu kilka atrybutów. Leżący przed nim glob symbolizuje kulę ziemską. To znak zarówno szerokiego zasięgu oddziaływania dominikanów, jak i zapowiedź rozpropagowania modlitwy różańcowej na całym świecie. Obok leży biała lilia, symbol czystości. Z kolei stojący nieopodal pies oznacza nawiązanie do gry słów w języku łacińskim. Dominikanie często mówili o sobie Domini canes, co znaczyło „psy Pańskie”. Pies trzyma w pysku płonącą pochodnię wiary.

Matka Boża i Dzieciątko ukazują się Dominikowi w asyście świętych. Z lewej strony klęczy św. Krzysztof, z prawej widzimy św. Katarzynę ze Sieny, dominikańską tercjarkę, oraz św. Małgorzatę z Antiochii, którą rozpoznajemy po jej atrybucie – smoku – widocznym w prawym dolnym rogu obrazu.

Cała scena rozgrywa się w pobliżu jakiejś budowli. To nawiązanie do legendy mówiącej o tym, że Dominik otrzymał różaniec w Tuluzie lub w Albi, gdy nawracał albigensów w południowej Francji. Budynkiem tym byłaby więc katedra w Tuluzie lub w Albi.

Obraz powstał na zamówienie dominikanów z francuskiego miasta Mâcon z przeznaczeniem do budowanej w klasztornym kościele kaplicy pod wezwaniem Matki Bożej, św. Rocha, św. Sebastiana i św. Karola Boromeusza.

Leszek Śliwa