Barbara Gruszka-Zych: Widzimy się po latach i chyba wypada porozmawiać o upływającym czasie.

Janusz Szuber: Wydaje się, że czas upływa w tempie zależnym od tego, w jaki sposób go przeżywamy. Poczucie, że tak umyka, prawdopodobnie ma związek z naszym wiekiem.

Przychodzi moment, kiedy czuje się to mocniej?

Odczuwa się to przez nieobecność bliźnich, których nieustannie ubywa. Bardzo dotkliwa jest rachuba tych, którzy odchodzą. Pokolenie moich rówieśników i starszych oswajało mnie ze światem. Wydawało mi się, że tak będzie zawsze, a nie jest. Dwa tygodnie temu uczestniczyliśmy z Antkiem Liberą w kolejnym wieczorze poświęconym dramatom od Sofoklesa do Becketta. Idąc tam, zobaczyłem kobietę, którą znałem od dzieciństwa i która uczestniczyła w każdym naszym spotkaniu. Niedawno przeszła wylew i córka wiozła ją na wózku na spacer. Nie wiem, czy mnie poznała, ale się uśmiechnęła. Minął tydzień, a jej już między nami nie było. Dla mnie ta kobieta była żywym świadectwem minionego czasu. Tego nie dadzą mi żadne świadectwa pisane.

Ta pani była punktem stałym Twojego życia.