W 1649 ukazał się tam traktat „El arte de la pintura” („Sztuka malarstwa”), napisany przez Francisco Pacheco, malarza, a jednocześnie cenzora Trybunału Inkwizycji w Sewilli. Ustalał on obowiązujący model przedstawiania Niepokalanej. Miała być Ona malowana zgodnie z wizją z Apokalipsy św. Jana jako „niewiasta obleczona w słońce i księżyc u jej stóp” (Ap 12,1). Obraz Francisco de Zurbarána, choć powstał jeszcze przed opublikowaniem tej koncepcji, jest jej dobrą ilustracją. Słońce znajduje się za Maryją, rozświetlając Jej postać żółtym światłem, a księżyc artysta umieścił pod Jej stopami. Z obu stron wizerunek otaczają kojarzone z Nią symbole, znane m.in. z Litanii Loretańskiej. Z lewej strony widzimy „Dom złoty” i „Gwiazdę zaranną”, natomiast z prawej – schody do „Wieży z kości słoniowej” i „Zwierciadło sprawiedliwości”.

U góry po obu stronach artysta namalował anioły trzymające róże i lilie – kwiaty tradycyjnie związane z symboliką maryjną, oraz tablice z łacińskimi napisami: QUAE EST ISTA z lewej oraz AURORA CONSURGENS z prawej. To skrócony cytat z Pieśni nad Pieśniami: Quae est ista, quae progreditur quasi aurora consurgens („Kimże jest ta, która świeci z wysoka jak zorza” – PnP 6,10).

Na dole klęczą adorujący Maryję księża, prawdopodobnie fundatorzy dzieła. Przy ich ustach, jak we współczesnym komiksie, artysta zanotował wypowiadane przez nich słowa. To z kolei cytaty z antyfony Ave Maris Stella („Witaj, Gwiazdo Morza”): MONSTRA TE ESSE MATREM („Okaż, żeś jest Matką”) oraz MITES FAC ET CASTOS („Daj nam żyć w pokorze”).

Leszek Śliwa