W „Death proof” uśmiercił niebezpiecznego psychopatę, w „Bękartach wojny” rozpętał krwawą jatkę Hitlerowi i jego świcie, a w „Django” postanowił wymierzyć sprawiedliwość handlarzom niewolników. I tym razem Quentin Tarantino sięga po motyw zemsty. Po obejrzeniu „Pewnego razu… w Hollywood” widz pozostaje jednak z czymś więcej niż krótkotrwałą satysfakcją z efektownego dokopania kolejnemu schwarzcharakterowi. Teraz reżyser czerpiący pełnymi garściami z kina klasy B rozsmakowuje się w poetyce baśni. Jej finał wbija w fotel.

Aktor w kryzysie

Zakochany w Hollywood Quentin Tarantino serwuje widzom niespełna trzygodzinną ucztę poświęconą amerykańskiemu przemysłowi filmowemu. Odtwarzając realia końca lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku, dba o każdy szczegół: stare samochody pędzą w rytm przebojów Deep Purple i Simon & Garfunkel, mężczyźni noszą dżinsowe kurtki i hawajskie koszule, a w telewizji emitowane są seriale poświęcone bohaterstwu amerykańskiej policji. W tym świecie, który dla reżysera wydaje się synonimem raju (chociaż jako urodzony w 1963 r. nie widział go na własne oczy), kryzys twórczy przeżywa Rick Dalton (Leonardo DiCaprio). Aktor grywa w westernach i popularnych filmach sensacyjnych. Chociaż cieszy się dużym uznaniem widowni, marzy o roli w ambitniejszych produkcjach. Kiedy wraz ze współpracującym z nim kaskaderem Cliffem Boothem (Brad Pitt) podjeżdża pod swój dom przy Cielo Drive, orientuje się, że tuż obok mieszka Roman Polański (Rafał Zawierucha). Z przekonaniem wyznaje swojemu kompanowi, że dzięki znajomości z twórcą „Dziecka Rosemary” wreszcie osiągnie sukces.