Dyrektor przedsięwzięcia Luca Tomassini ma ambitny plan. „Kierujemy VatiVision do grupy docelowej, która do tej pory była zaniedbywana. Naszym celem jest osiągnięcie znaczących wyników, zarówno pod względem jakości, jak i niepowtarzalności proponowanych treści, a także dystrybucji na skalę światową, która może osiągnąć zasięg 1,3 mld katolików” - wyjaśnia ideę serwisu.

Jednak coś w tej pozytywnej przecież informacji zepsuło mi jej smak. Już w pierwszym zdaniu napisano, że VatiVision już teraz nazywana jest przez dziennikarzy „watykańskim Netflixem”. Od razu przypomniały mi się doniesienia sprzed dziesięciu miesięcy, kiedy to w Polsce ogłaszano, iż ruszył „katolicki Netflix”. Chodziło o przygotowany przed dominikanów serwis wideo, zawierający przede wszystkim komentarze do czytań liturgicznych, a także materiały teologiczne, liturgiczne, formacyjne, kulturalne oraz dotyczące życia w świecie, rodziny, wychowania dzieci. Wtedy też coś w tym przekazie odwołującym się do globalnej internetowej wypożyczalni filmów mi zgrzytało.

W tym roku ruszają dwa inne w założeniu wielkie serwisy streamingowe. Stoją za nimi dwie potężne firmy - Apple i Disney. Nie natknąłem się jednak na informację, że oto rusza „applowski Netflix” albo „disneyowski Netflix”. Po prostu pod własnymi nazwami pojawiają kolejne inicjatywy i propozycje na rozwijającym się intensywnie rynku sieciowego udostępniania treści wideo. VatiVision też jest jedną z nich, adresowaną do konkretnego odbiorcy. Jeśli tworzony we współpracy ze Stolicą Apostolską serwis będzie dobrze zaplanowany, zorganizowany i zarządzany, ma szansę odnieść sukces. Mam nadzieję, że odniesie. Zapotrzebowanie na atrakcyjne w formie treści religijne i chrześcijańskie istnieje. Pokazują to sukcesy kinowe filmów z takim przesłaniem.

Dlaczego nie podoba mi się nazywanie przedsięwzięć „katolickim” lub „watykańskim Netflixem”? Ponieważ w takich sformułowaniach wyczuwam jakiś rodzaj kompleksu. Niedowartościowywania samego siebie. Brak wiary we własne siły i możliwości. Jakąś nieufność do własnej marki, która wymusza podpięcie się pod jakąś wielką i powszechnie znaną. Takie zestawienia słowne sugerują brak przekonania o oryginalności pomysłu. Wcale nie nobilitują. Raczej deprecjonują. Sugerują wtórność.

Czekam więc z zaciekawieniem nie na żaden „watykański Netflix”, lecz na platformę streamingową VatiVision. I mam nadzieję, że okaże się sukcesem.