Matka Boża z Dzieciątkiem na rękach zasiada na tronie, a aniołowie nakładają Jej na głowę koronę. To znaczy, że akt przekazania ludziom Różańca ma charakter odświętny i oficjalny. Wśród wręczających znajduje się św. Dominik, stojący na lewo od tronu Madonny, który Różaniec otrzymał jako pierwszy z ludzi.

Przy samym tronie klęczą dwaj najważniejsi dostojnicy ówczesnego świata: papież Juliusz II (z lewej) i cesarz Maksymilian I. Za nimi klęczą inne wybitne osoby. Większość z nich była związana z Fondaco dei Tedeschi – siedzibą niemieckich kupców w Wenecji, gdzie powstał obraz. Z prawej strony na końcu tej kolejki widzimy dwóch stojących mężczyzn. Jeden z nich trzyma w ręce kartkę papieru. To autor malowidła. Na kartce napisał po łacinie: „Albrecht Dürer, Niemiec, wykonał to dzieło w okresie pięciu miesięcy roku 1506”. Obok, w czapce na głowie, stoi Leonhard Vilt, założyciel weneckiego Bractwa Różańcowego.

Obraz powstał w specyficznej chwili. Maksymilian I ubiegał się o oficjalną koronację cesarską w Rzymie. Papież Juliusz II nie chciał go jednak koronować. Pomiędzy dostojnikami mediował Jakob Fugger, niemiecki kupiec, a później arystokrata, najbogatszy człowiek ówczesnego świata (majątek, który po sobie pozostawił, oceniano na dziesięć ton czystego złota), przedstawiony z prawej strony, w niebieskiej szacie i z różańcem w dłoniach. Właśnie on zamówił u Dürera ten obraz. Dzieło miało pokazywać osiągnięte pojednanie.

Leszek Śliwa