Ta książka to swoiste studium miłości – czułej, eterycznej, duchowej. Ale także: trudnej, bolącej jak otwarta rana, niezrozumiałej, wymykającej się ludzkiemu poznaniu, istniejącej czasami jakby wbrew wszystkiemu. To właśnie o nią pyta podmiot tych wierszy – a właściwie szuka sposobu na wyrażenie pytań, których nie da się wypowiedzieć słowami. To pytania dotyczące definicji miłości, jej istoty, prawdziwości i przyczyny.

Kluczem otwierającym drzwi do ogrodu miłości jest czułość. Dlatego podmiot nawołuje: „rozdawaj/ zawzięcie/ swoją czułość/ tym którzy/ potrzebują”. Czułość jest bezpośrednim przejawem miłości skierowanej nie tylko na najbliższych, ale też – a może przede wszystkim – na tych, którzy jej szczególnie potrzebują: na słabych, chorych, cierpiących – nie tylko fizycznie, lecz także moralnie.

Tytułowe „dno oka” to miejsce w człowieku, gdzie krzyżuje się czas teraźniejszy i przeszły. Znajdują się tam obrazy bezcennych minionych chwil, do których nie da się wrócić i których nie da się też zapomnieć. Z perspektywy czasu nierzadko nabierają one nowych znaczeń, nadając w ten sposób miłości konkretny kształt. Ów kształt nadaje również język tej poezji – krótki, idiomowy, pełen przełamujących się znaczeń, nie zastygły, będący w nieustannym ruchu. Wiersze te bowiem można czytać nie tylko od początku do końca, lecz także na wspak, zagłębiając się w budowane w ten sposób nowe sensy.

Katarzyna Wójcik