To oczywiście alegoria śmierci. Nad świecą widnieje napis po łacinie, który nadał tytuł obrazowi: „In ictu oculi” (w mgnieniu oka). To jeden z najbardziej przejmujących obrazów ukazujących vanitas – marność tego świata.

Przerażający kościotrup depcze globus, ukazując w ten sposób powszechność i uniwersalność śmierci, która wszystkich czeka, a często przychodzi w mgnieniu oka, niespodziewanie przerywając życiowe plany. Obraz wypełniają rozrzucone na grobowcu i wokół niego przedmioty symbolizujące władzę, potęgę i bogactwo doczesnego świata, które w mgnieniu oka stają się bezużyteczne. Na grobowcu z lewej strony leżą atrybuty dostojników kościelnych (sutanna papieska, tiara, infuła, kapelusz kardynalski, krzyż papieski i pastorał), a z prawej dostojników świeckich (korony – cesarska i królewska, czerwony płaszcz królewski, berło i łańcuch Orderu Złotego Runa). Przed grobowcem z lewej strony widzimy księgi kojarzone z uczonymi, a z prawej przedmioty symbolizujące rycerzy (rapier i zbroja).

Przy samym tronie klęczą dwaj najważniejsi dostojnicy ówczesnego świata: papież Juliusz II (z lewej) i cesarz Maksymilian I. Za nimi klęczą inne wybitne osoby. Większość z nich była związana z Fondaco dei Tedeschi – siedzibą niemieckich kupców w Wenecji, gdzie powstał obraz. Z prawej strony na końcu tej kolejki widzimy dwóch stojących mężczyzn. Jeden z nich trzyma w ręce kartkę papieru. To autor malowidła. Na kartce napisał po łacinie: „Albrecht Dürer, Niemiec, wykonał to dzieło w okresie pięciu miesięcy roku 1506”. Obok, w czapce na głowie, stoi Leonhard Vilt, założyciel weneckiego Bractwa Różańcowego.

Autorowi obrazu – niesłusznie – przypisuje się obecnie fascynację śmiercią i lubowanie się w makabrycznych efektach. Dzieło stanowi integralną część programu ikonograficznego wystroju kościoła szpitala prowadzonego w XVII wieku w Sewilli przez Hermandad de Santa Caridad (Bractwo Świętego Miłosierdzia). Twórcą koncepcji zarówno tego obrazu, jak i wszystkich pozostałych w tym kościele jest Miguel Mañara (1627–1679), bogaty szlachcic, który swój majątek i wiele lat życia poświęcił służbie ubogim. Wystrój świątyni miał skłonić ludzi do nawrócenia.