Postać prof. Antoniego Kępińskiego, krakowskiego psychiatry, „filozofa człowieczeństwa”, słynącego z „ludzkiego” podejścia do pacjenta – dostrzegania w nim cierpiącego człowieka, a nie jednostki chorobowej – powróciła do nas ostatnio dzięki książce Anny Matei „Poznawanie Kępińskiego. Biografia psychiatry”.

Jest to lektura znakomita. Respektując w pełni warunki tekstu naukowego, autorka stworzyła porywający portret człowieka – wielowymiarowy, niebanalny i wpisany w różne przestrzenie: rodziny, szkoły, emigracji, środowiska pracy. A najbardziej w Kraków, ten z dwudziestolecia międzywojennego i ten powojenny. Poznajemy dom rodzinny przyszłego „Docenta”, jego młodość, tułaczkę wojenną i obóz koncentracyjny w Hiszpanii, potem studia i praktykę w Edynburgu, tęsknotę za Polską, wreszcie powrót do PRL-owskiej rzeczywistości. W tej biografii nie ma nic koturnowego. Tętni życiem, a obrazy przesuwają się jak kadry filmu – przykuwającego uwagę, wzruszającego i wywołującego uśmiech.