Epidemia dżumy opanowała Bolonię w 1630 roku i zabiła 20 tysięcy spośród 70 tysięcy mieszkańców miasta. Kiedy ustąpiła, władze Bolonii zamówiły u ­Guido Reniego, najsłynniejszego malarza żyjącego wówczas w tym mieście, obraz ukazujący świętych pogrążonych w modlitwie wstawienniczej.

Matkę Bożą z Dzieciątkiem widzimy w górnej części obrazu. Otoczeni są glorią, czyli złocistym blaskiem. Mały Jezus prawą ręką błogosławi, a w lewej trzyma kwitnącą gałązkę na znak przymierza z ludźmi. Maryja zasiada na tronie z chmur, a anioły nakładają Jej na głowę kwiecistą koronę i obdarowują bukietami róż i różańcami (bukiety są tu symbolem modlitwy różańcowej).

Na dole modli się siedmiu świętych. Trzech z nich stoi. Pierwszy z lewej to św. Karol Boromeusz, arcybiskup Mediolanu, który zasłynął bohaterską postawą podczas zarazy w tym mieście. Skromny ubiór kardynała przypomina, że cały swój majątek przeznaczył na pomoc chorym, którym posługiwał osobiście. Obok niego z mieczem i liściem palmy stoi św. Prokulus z Bolonii, rzymski żołnierz i męczennik. Z prawej strony widzimy innego rzymskiego żołnierza, przedstawionego w zbroi i z halabardą. To św. Florian. Również on trzyma palmę męczeństwa.

Poniżej klęczą: św. Petroniusz, który w V w. był biskupem Bolonii, św. Franciszek z Asyżu i dwaj jezuici: św. Franciszek Ksawery i św. Ignacy Loyola.

Ponieważ obraz miał być noszony jak procesyjny sztandar (pallione), ­Guido Reni namalował go na jedwabnym płótnie.

Leszek Śliwa