Chociaż Alice Guy-Blaché zrobiła więcej filmów niż bracia Lumière, Edison czy Méliès, jeszcze do niedawna niewiele osób, nawet z branży filmowej, o niej słyszało. Dlaczego jej nazwisko rzadko pojawiało się w opracowaniach na temat początków kinematografii? Dlaczego po pełnej sukcesów karierze nagle przestała realizować filmy?

W swoim pełnometrażowym dokumencie Pamela B. Green nie tylko przedstawia biografię pierwszej reżyserki w historii kina. Snuje także detektywistyczną niemal opowieść o tym, jak docierała do materiałów archiwalnych i ludzi w jakiś sposób powiązanych z tytułową bohaterką. Szkoda, że czasem ten drugi wątek przeważa nad zasadniczym tematem. Nie tylko zaburza konstrukcję filmu, ale niepotrzebnie wydłuża jego metraż. Natomiast docenić należy ilość i jakość materiałów archiwalnych, jakie znalazły się w filmie. Są one przeplatane rozmowami z ludźmi związanymi z kinem, chociaż niektóre wydają się dodane na siłę i nie wnoszą niczego do biografii Alice Guy-Blaché. Pamela B. Green próbuje osadzić swoją narrację w genderowym kontekście, chociaż bohaterka nie za bardzo do tego pasuje.

Film nie całkiem niemy

W latach 1896–1906 Alice Guy-Blaché była jedyną kobietą na świecie, która zawodowo zajmowała się reżyserią. Urodziła się w Paryżu w 1873 roku, ale jej rodzina pochodziła z Chile. Początkowo opiekowała się nią babcia, później matka zabrała ją do Chile, by wkrótce wraz z całą rodziną przenieść się znowu do Francji. Po ukończeniu nauki w szkołach klasztornych zaczęła pracę jako sekretarka w Towarzystwie Fotograficznym w Paryżu, gdzie jednym z szefów był Léon Gaumont, przyszły twórca sławnej, istniejącej do dzisiaj wytwórni filmowej. Film szczegółowo przedstawia etapy kariery bohaterki, zarówno we Francji, jak i w USA, dlatego zwracam uwagę tylko na dwa ważne wątki.