Arcybiskup Grzegorz Ryś już we wstępie zaznacza, że Ziemi Świętej nie zwiedza się w pośpiechu. „Lepiej jest zobaczyć mniej, ale niespiesznie” – przestrzega i radzi, by w każdym z odwiedzanych miejsc przeczytać odnoszący się do niego tekst z Pisma Świętego i „pobyć ze Słowem”.

Książka pełna jest głębokich rozważań nad przytaczanymi fragmentami Biblii, fotografii z opisywanych miejsc i ciekawostek, o których nie usłyszy się podczas samotnej wizyty, a nawet pielgrzymki. Ta druga często nastawiona jest na pokazanie pątnikom jak największej liczby miejsc, co jest zrozumiałe – dla niektórych jest to podróż życia, najczęściej jednorazowa. Wtedy jednak nie ma czasu na długie opowieści. Książka może być więc doskonałym uzupełnieniem wiedzy i inspiracją do refleksji nad wydarzeniami związanymi z odwiedzonymi miejscami (przy każdym zamieszczony jest odpowiedni tekst Pisma Świętego).

Ponieważ abp Ryś jest specjalistą w zakresie historii Kościoła, publikacja zawiera mnóstwo ciekawostek także z tej dziedziny. Można dowiedzieć się, że św. Hieronimowi towarzyszyły kobiety, dla których był kierownikiem duchowym. Utworzyli tam wspólnotę monastyczną, a klasztor był… mieszany. Ta praktyka w starożytności była normalna aż do ok. VI w., a w klasztorze mieszanym opatką zawsze była kobieta!

Fascynujące są m.in. historia powstania Składu Apostolskiego czy opowieść o tym, że w nazwie Wzgórze Czaszki (Golgota) chodzi o… czaszkę Adama. „Krew Jezusa spłynęła (…) na czaszkę Adama. To znaczy jest to moment odkupienia ludzkości. Krew Jezusa obmywa czaszkę ojca ludzkości” – tłumaczy abp Ryś. „Dlatego na starych krzyżach – teraz niestety coraz rzadziej – pod Jezusem zawsze jest ukazana czaszka. Ona nie jest po to, żeby komuś mówić memento mori, tylko to jest czaszka Adamowa”. Wstrząsające, prawda?

Barbara Jaworska