Z pewnością była to osoba ciekawa, inna, zagadkowa, twórcza. Bo tylko o takich ludziach mówi się wiele lat po śmierci. I wiele lat po śmierci... potrafią wzbudzać kontrowersje. Ba, wzbudzają ich być może więcej niż za życia. Agnieszka Osiecka, poetka, dziennikarka, dramatopisarka, nie żyje od 1997 roku. Jej poezje, piosenki – mimo że nadal przecież znane, emitowane, śpiewane – coraz rzadziej są jednak kojarzone z jej postacią. Wyśpiewane i wybrzmiałe dawno temu, weszły w zbiorową pamięć i zbiorowe nucenie. Każdy niby je zna. Coraz mniej jednak już kojarzy, czyje to słowa. Kto napisał „Mój pierwszy bal” czy „Na całych jeziorach ty”, nie mówiąc już o prozie. Młode pokolenie nie zna już zbytnio ani Osieckiej, ani jej twórczości. Starsze zapomina. Nowy serial o życiu poetki, emitowany w telewizji publicznej, niewątpliwie przyczynia się do rozbudzenia ciekawości, bo publikacje na jej temat pojawiają się w internecie, a z księgarń znikają teksty jej i o niej. Wiele osób, zaciekawionych serialem, sięga po biografie poetki i jej twórczość.

Może to jest właściwy czas, by po raz pierwszy popatrzeć na Osiecką całościowo, z perspektywy lat, z dystansu. Tymczasem, jak to w Polsce, zaczynamy sobie skakać do oczu: czy aby Osiecka wielką poetką była i jakim była człowiekiem? W końcu: czy serial jest potrzebny i czy dobrze zrobiony? Taki ferment nikomu jeszcze krzywdy nie zrobił. A bywa ozdrowieńczy.