Uznaję to za wielki sukces tej poezji, która subtelnie potrafi rzucić więcej światła na wiarę tych, którzy ją czytają. Po jej lekturze odczuwamy harmonię ducha, jak napisał kiedyś papież Jan Paweł II do sławnego kompozytora Wojciecha Kilara po wysłuchaniu jego utworu „Missa pro pace”. A to stan rzadko osiągalny nie tylko w dobie pandemii. Bo niespokojne jest serce czytelnika, póki nie znajdzie pokoju w takich strofach. Autor nie zaznacza, że jest kapłanem, raczej – doświadczonym przemijaniem mężczyzną, przekonanym, że wszystko ma swój sens i prowadzi do „bezpiecznego epilogu” („O śnie”). Bez kazań, wzniosłego tonu, poczucia wyższości dzieli się odkryciami, które pomagają mu zmierzyć się z odchodzeniem ludzi kochanych i kurczeniem się czasu. Zwłaszcza czas został przez niego wyróżniony. Przypomina, że w Bogu trwa bez końca, że dzięki Niemu mamy możliwość przebywania, jak sugeruje tytuł tomu – w kilku płaszczyznach „świata jednoczesnego”. Drugą przestrzeń powinniśmy „odwiedzać,/ by chwycić dystans/ do siebie i czasu/ porozmawiać nie tylko z sobą,/ ale z tymi,/ których już nie ma./ Poprosić o radę Nauczyciela” („Świat jednoczesny”).

Wieczność przenika się z teraźniejszością, a „oswojenie z wiecznością”, jak głosi tytuł jednego z wierszy, jest możliwe przez miłość. „Miłość takie czyni cuda/ Znosi prawa fizyki/ i inne prawa/ Jest/ który jest” – przypomina. Bo jeśli się kocha, „nie ma śmierci i innych czasów” („Zmarli”).

Jest też w tych wierszach zapis doczesnego wymiaru istnienia, pełnego nie tylko pożegnań, ale i zachwytów. Podziwu dla urody miast takich jak Florencja i dzieł artystów, którzy jak Michał Anioł wspinają się do nieba „po szczeblach arcydzieł” („Kolejny dzień”). Ale też admiracji piękna natury opisanego w moim ulubionym wierszu „Może”, w którym obserwujący niebo z balkonu w Fatimie widzi gwiazdy bliskie na wyciągnięcie ręki. „Zdumienie i zachwyt czasem powracają” – konstatuje. A my cieszymy się, że były naszym udziałem podczas tej lektury.

Barbara Gruszka-Zych