Zimmer zilustrował dźwiękiem dwie najbardziej wyczekiwane produkcje kinowe roku. Nowe przygody Bonda „Nie czas umierać” oraz „Diuna”, ekranizacja kultowej wśród fanów fantastyki opowieści Franka Herberta, to dzieła odmienne. Łączy je nazwisko autora muzyki oraz oczekiwania wysokich wyników oglądalności.

Gdy spogląda się na listę z soundtrackami Zimmera, można by sparafrazować nieodżałowaną Irenę Kwiatkowską, że Zimmer to mężczyzna pracujący i żadnej pracy się nie boi. Jako autor ścieżki dźwiękowej debiutował u Jerzego Skolimowskiego w filmie „Fucha” (1982). Rok wcześniej wyemitowano pierwszy klip w telewizji MTV. Ważny udział kompozytor miał w przeboju „Video Killed the Radio Star” grupy The Buggles, zaś w brytyjskiej kapeli grał na klawiszach. Dziś w jego CV znajdują się ponad setka filmów i kilkanaście nominacji do Oscara (statuetkę odebrał raz, za „Króla Lwa”). O jego wszechstronności świadczą kolejne tytuły filmów, przy których pracował. Wśród nich: „Twierdza”, „Gladiator”, „Ostatni samuraj”, „Batman”, „Piraci z Karaibów” „Kung Fu Panda”, „Madagaskar”, „Interstellar”.

Zimmer nie posiada muzycznego wykształcenia. Nieraz powtarzał, że jego głównym instrumentem jest komputer. Mimo to biegle włada językiem orkiestry, wykorzystuje bogatą paletę klasycznych brzmień. Sporo też eksperymentuje z dźwiękiem. Tak było w przypadku „Diuny”, gdzie muzyka nadąża za rozmachem obrazu – wspaniałego widowiska stworzonego przez Denisa Villeneuve. Z kolei Cary Fukunaga, reżyser „Nie czas umierać”, kwituje współpracę z Zimmerem takimi słowami: „Muzyka do Bonda zawsze była ikoniczna, a Hans dodaje do tego dziedzictwa szczyptę swojego geniuszu”. Kompozytor wykorzystuje ograne motywy, nawiązuje do kultowych ekranizacji Bonda. W muzyce znajdziemy też cząstkę współczesnego superbohatera. Agent do zadań specjalnych Zimmer, Hans Zimmer, może zameldować wykonanie zadania.

Piotr Sacha