Dominikanin o. Krzysztof Pałys na pokład – oprócz czytelnika – zaprasza jeszcze Ewagriusza z Pontu, Izaaka Syryjczyka, Tomasza z Akwinu, Mistrza Eckharta oraz wielu innych duchowych przewodników. Naprawdę spory tu tłok. Lecz w istocie płyniemy we dwójkę – ja i mój Bóg. Po co ta cała podróż? Przyznajmy, podróż wymagająca skupienia, zgody na słowa motta: „To, co zostało napisane w ciszy i w samotności, zostanie właściwie zrozumiane tylko w takim samym otoczeniu”. Jest po to, by znaleźć odpowiedzi na ważne pytania. Czym jest święta przestrzeń, jaką noszę w sobie? I jak do niej dotrzeć? Co daje poczucie bycia niepotrzebnym? Kiedy cisza nie zabija? Jak nie stracić wewnętrznego, kapłańskiego ognia? Jak dobrze przyjąć krzyż? Pytań z pewnością będzie tyle, ilu czytelników. Autor wprowadza nas w świat mistyki i mistyków pięknym, literackim językiem, chwilami poetyckim, ale zarazem przystępnym. Z pasją żongluje cytatami, zakonnymi anegdotami, karmi biblijnymi wersami, wspomina bliskie osoby oraz te z kart historii. Genialnie puentuje każdy kolejny rozdział. Mikroeseje, reportaże, szczere zapiski z codzienności ojca Pałysa są impulsem, by mocniej zatęsknić za Bogiem, ale też nabrać właściwego dystansu do życia.

Jest coś jeszcze. Do domu wracamy z tej podróży z kajetem pełnym wspaniałych sentencji (warto zaopatrzyć się w ołówek i karteczki do zaznaczania). Oto kilka przykładów. „Zmartwienie to nadużycie wyobraźni”. „Nasz ból bierze się z nieuporządkowanych przywiązań”. „W życiu z Chrystusem chodzi o to, aby poznać siebie, a następnie o sobie zapomnieć”. „Spowiedź bez pokory to usprawiedliwianie siebie”. „Chcesz poznać człowieka? Zapytaj, co robi w samotności”. „Nie bój się jutra, Bóg już tam jest”.

Tytułowe słowo „hewel”, które brzmi może nieco obco, właściwie streszcza całą tę fascynującą książkę. Jest radą o. Krzysztofa Pałysa przekazaną za Koheletem, że wszystko jest ulotne, mija, a zostaje Bóg.

Piotr Sacha