Klucze królestwa niebieskiego

Leszek Śliwa

GN 17/2005 |

publikacja 27.04.2005 00:54

I tobie dam klucze królestwa niebieskiego (Mt 16,19) – powiedział Jezus św. Piotrowi.

Klucze królestwa niebieskiego Pietro Vannucci, zwany Perugio „Wręczenie kluczy św. Piotrowi”, fresk, 1481–1482 Kaplica Sykstyńska, Watykan

Na fresku Perugina Zbawiciel realizuje swą zapowiedź. Centralne miejsce dzieła zajmuje świątynia symbolizująca Kościół Chrystusowy, którym ma kierować św. Piotr.

Zbudowana jest w nowoczesnym wówczas, renesansowym stylu, ale po obu jej stronach stoją symetrycznie dwa rzymskie łuki triumfalne, wskazujące na rolę tradycji w Kościele. Na pierwszym planie scenie wręczania kluczy towarzyszą Apostołowie. Za nimi, z obu stron, artysta namalował wiele innych osób, wśród których umieścił swój autoportret. To ciemnowłosy mężczyzna w czarnej czapce, piąty od prawej.

Ludzie za Chrystusem i za św. Piotrem namalowani są w podobnych pozach, potęgujących wrażenie symetrii stworzone przez architekturę. Artysta chciał w ten sposób uzyskać uroczysty charakter kompozycji. Ważną rolę pełnią również sceny umieszczone na drugim planie. Ilustrują one wydarzenia z Ewangelii św. Mateusza i św. Jana.

Z lewej strony widzimy poborców podatkowych w asyście żołnierzy, idących w kierunku Chrystusa, stojącego w towarzystwie św. Piotra. Za chwilę poborcy zażądają od Jezusa zapłacenia podatku (Mt 17, 24–27). Z prawej strony Perugino namalował dwie próby ukamienowania Jezusa, które opisał św. Jan (J 8, 31–59 i J 10, 31–39).

Sceny te miały symbolizować trudności i zagrożenia, jakie musi znosić i pokonywać papiestwo w kontaktach z rządami świeckimi.

Dostępna jest część treści. Chcesz więcej? Zaloguj się i rozpocznij subskrypcję.
Kup wydanie papierowe lub najnowsze e-wydanie.